αιγαιογλαρος

δειτε τις πληροφοριες
Text SizeLogin ΑρχικήΚατάκαληΚατάκαλη παρουσίασηΗ ΕκκλησίαΗ ΚαραβιδαΧάρτηςΘρησκευτικά ΜνημείαΑ.Γεώργιος ΚατάκαληςΙ.Μ. Ευαγγελίστριας Ι.Μ. Θεοτόκου ΤορνικίουΙ.Μ.ΝικάνοροςΚοίμ.Θεοτ. ΝουμπενίτσαςΦωτο-Α.Γεώργιος Κατάκ.Φωτο-ΖάβορδαΕκδηλώσειςΠολιτιστικός ΣύλλογοςΧοροεσπερίδαΠαραλίμνιεςΡογκατζάριαΠάσχαΕιδήσειςΤοπικά ΝέαΔήμος ΔεσκάτηςΝομός ΓρεβενώνΠανίδαΘηλαστικάΠουλιάΕρπετάΑμφίβιαΦωτογραφίεςΙστολόγιαΓλαυκόμορφα Θαλλασοπούλια Ιερακόμορφα Κορακόμορφα Ορνιθόμορφα Πελαργόμορφα Περιστερόμορφα Στρουθιόμορφα Υδρόβια & Παρυδάτια Ωδικά ΑρχικήΑιγαιόγλαρος Αιγαιόγλαρος
ΠροβολήWhat links here
ΘαλλασοπούλιαΠουλιά


Ο Αιγαιόγλαρος (Larus audouinii) είναι ο μόνος γλάρος που απαντάται αποκλειστικά στη Μεσόγειο.
Όπως και για τα περισσότερα θαλασσοπούλια, οι γνώσεις μας για τον Αιγαιόγλαρο εστιάζονται γύρω από την εποχή της αναπαραγωγής. Αναπαραγώμενοι πληθυσμοί έχουν καταγραφεί στην Αλγερία, στην Κύπρο, στη Γαλλία, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στο Μαρόκο, στην Ισπανία, στην Τυνησία και στην Τουρκία. Οι χώροι φωλεοποίησης του είδους διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους αν και στην πλειοψηφία τους οι αποικίες βρίσκονται σε απομονωμένες βραχώδεις νησίδες με αραιή βλάστηση.
Κατηγορία: Θαλλασοπούλια | Λαρίδες (Laridae).



Εκ πρώτης όψεως, μοιάζει πολύ με ένα κοινό είδος γλάρου,
τον Ασημόγλαρο (Larus cachinnans),


με άσπρο σώμα και γκρίζες φτερούγες με μαύρες άκρες.
Είναι όμως λίγο μικρότερος (50εκ.), με κόκκινο ράμφος και σκούρα πόδια και επιπλέον, στον αέρα είναι πιό φίνος και ευκίνητος.

Οι Αιγαιόγλαροι εμφανίζονται στις θέσεις ωοτοκίας στα τέλη Μαρτίου με αρχές Απριλίου και φτιάχνουν απλές φωλιές στο έδαφος γύρω στα τέλη Απριλίου. Γεννούν 2-3 αυγά τα οποία επωάζουν για τρεις περίπου εβδομάδες. Τα αυγά εκκολάπτονται στα μέσα Μαίου και οι νεοσσοί παραμένουν στην φωλιά για λίγες μέρες. Τα νεαρά, που έχουν καφε-γκρί χρώμα, αρχίζουν να πετάνε μετά από 20-30 μέρες και από τα μέσα Ιουλίου, ενήλικα και νεαρά, εγκαταλείπουν την αποικία. Τον χειμώνα εξαπλώνεται κυρίως στα νότια και ανατολικά παράλια της Μεσογείου.

Τρέφεται κοντά στις ακτές, κυρίως με μικρά αφρόψαρα τα οποία πιάνει από την επιφάνεια της θάλασσας με μία πολύ επιδέξια τεχνική, πετώντας αργά και χαμηλά πάνω από το νερό. Στην Δυτική Μεσόγειο το είδος τρέφεται βασικά με το παρεμπίπτον αλίευμα των αλιευτικών σκαφών.

Στο παρελθόν ο Αιγαιόγλαρος ήταν πολύ πιό σπάνιος, οι αριθμοί του όμως αυξήθηκαν πρόσφατα και υπολογίζονται τώρα στα 18.700 ζευγάρια. Αυτή η απότομη αύξηση οφείλεται πιθανότατα στην μεγάλη διαθεσιμότητα τροφής στη δυτική Μεσόγειο. Παρ’ όλα αυτά όμως, το είδος θεωρείται πολύ ευάλωτο καθώς το 90% του πληθυσμού του βρίσκεται συγκεντρωμένο σε δύο αποικίες της Ισπανίας (στο δέλτα του ποταμού Ebro και στα νησιά Chafarinas). Έτσι, ο Αιγαιόγλαρος χαρακτηρίζεται από την Birdlife International ως είδος που "εξαρτάται από προστασία" και καταγράφεται ώς "κινδυνεύον" στο Ελληνικό Κόκκινο Βιβλίο Απειλούμενων Σπονδυλόζωων. Επίσης περιλαμβάνεται στο Παράρτημα Ι της Οδηγίας 79/409/ΕΟΚ για την προστασία των πουλιών, στο Παράρτημα ΙΙ της Συνθήκης της Βέρνης και στο Παράρτημα Ι της Συνθήκης της Βόννης.

Η κύρια απειλή που αντιμετωπίζει το είδος σχετίζεται με την ενόχληση των αναπαραγώμενων πουλιών από την παρουσία του ανθρώπου πάνω στις νησίδες, κάτι που συνδέεται με δραστηριότητες όπως η κτηνοτροφία, ο τουρισμός, η αλιεία, το κυνήγι και η συντήρηση και κατασκευή υποδομών. Απειλή επίσης αποτελεί η μείωση του ιχθυαποθέματος που είναι διαθέσιμο στα πουλιά και ο πνιγμός σε αλιευτικά εργαλεία, αλλά και η ρύπανση των θαλασσών και η θήρευση. Αρνητική επίδραση τέλος, πιθανώς να έχει και ο ανταγωνισμός του με τον Ασημόγλαρο για χώρο φωλεοποίησης και τροφής, καθώς και η αλλαγή της φυσικής μορφολογίας των νησίδων από την υπερβολική βόσκηση.

Από το 1997 η Ορνιθολογική διεξάγει τριετές πρόγραμμα LIFE για την προστασία του Αιγαιόγλαρου που περιλαμβάνει τόσο άμεσες δράσεις όσο και την προετοιμασία διαχειριστικών προτάσεων για έξι περιοχές του δικτύου Natura 2000 στις οποίες απαντάται το είδος. Άμεσος στόχος είναι η μείωση της ενόχλησης στις αποικίες ωοτοκίας μέσω της φύλλαξης, της έρευνας της αναπαραγωγικής δραστηριότητας των πουλιών και της παρακολούθησης της ανθρώπινης παρουσίας. Έχουν επίσης γίνει ενέργειες για να εμποδιστεί η προσέγγιση των κοπαδιών στις αποικίες (χτίσιμο ξερολιθιών και μετακίνηση αιγοπροβάτων). Παράλληλα, διεξάγεται πρόγραμμα ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης των τοπικών αρχών, κατοίκων και τουριστών μέσω συναντήσεων, έντυπου υλικού και εγκατάστασης δύο κέντρων πληροφόρησης.



Φωτογραφίες Αιγαιόγλαρος (Larus audouinii).







Μετά από ένα χρόνο διεξαγωγής του προγράμματος εκτιμάται ότι υπάρχουν στην Ελλάδα περίπου 600 ζευγάρια Αιγαιόγλαρων σε πάνω από 20 μικρές διάσπαρτες αποικίες, που είναι ο μεγαλύτερος πληθυσμός στην ανατολική Μεσόγειο. Στόχος της Ορνιθολογικής είναι να επεκταθούν οι δράσεις και η έρευνα σε όλες τις περιοχές όπου απαντώνται Αιγαιόγλαροι, αξιοποιώντας το είδος για την ανάδειξη και την προστασία της μοναδικής φύσης του Αιγαίου.

Παρουσίαση από την Ελληνική Ορνοθολογική Εταιρεία

Οικογένεια Laridae
Larus ichtyatus Ψαρόγλαρος

Larus melanocephalus Μαυροκέφαλος Γλάρος

Larus minutus Νανόγλαρος

Larus ridibundus Καστανοκέφαλος Γλάρος

Larus genei Λεπτόραμφος Γλάρος

Larus audouinii Αιγαιόγλαρος

Larus canus Θυελλόγλαρος

Larus fuscus Μελανόγλαρος

Larus argentatus Ασημόγλαρος

Larus marinus Γιγαντόγλαρος

Οικογένεια Sternidae
Gelochelidon nilotina Γελογλάρονο

Sterna caspia Καρατζάς

Sterna sanvicensis Χειμωνογλάρονο
Μικρό (40-41 εκ.) θαλασσοπούλι με μακριά και λεπτά φτερά, σταχτί στη ράχη και λευκό στο υπόλοιπο σώμα. Φωλιάζει στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Το χειμώνα τον περνάει στο Νότιο Ημισφαίριο αλλά και στη Μεσόγειο. Τότε μοναχικά άτομα παρατηρούνται σχετικά συχνά στις ακτές της χώρας μας. Στα τέλη Απριλίου, μερικά ζευγάρια αναπαράγονται στο Δέλτα του Έβρου, στον Αμβρακικό και σε λίγες ακόμα λιμνοθάλασσες. Όπως και σε άλλα γλαρόνια, η κορυφή του κεφαλιού του Χειμωνογλάρονου είναι μαύρη έως τα μάτια και καταλήγει προς τα πίσω σε κοντό λοφίο. Το χειμώνα αυτό το μαύρο φτέρωμα περιορίζεται σε μια ταινία που ξεκινά από το ένα μάτι και, γυρίζοντας πίσω από το κεφάλι, καταλήγει στο άλλο. Επίσης το λοφίο διατηρείται. Η ουρά του Χειμωνογλάρονου είναι λευκή και ψαλιδωτή.

Sterna hirundo Ποταμογλάρονο

Sterna paradisaea Χιονογλάρονο

Sterna albifrons Νανογλάρονο

Chlidonias hybridus Μουστακογλάρονο

Chlidonias niger Μαυρογλάρονο

Chlidonias leucopterus Αργυρογλάρονο