ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ

Ο Λόρδος Βύρων, ή και εξελληνισμένα Λόρδος Γεώργιος Γκόρντον, (αγλικά: George Gordon Byron VI, 22 Ιανουαρίου 1788 - 19 Απριλίου 1824) ήταν Άγγλος ποιητής, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ρομαντισμού και φιλέλληνας.

Γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 22 Ιανουαρίου 1788 και ήταν γιος του πλοιάρχου, του αγγλικού βασιλικού ναυτικού, Τζον Μπάιρον και της δεύτερης συζύγου του, Κατερίνας. Ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια, εκ της μητέρας του, το γένος Γκόρντον, που ήταν απόγονος του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου του 3ου, πλην όμως όταν γεννήθηκε οι γονείς του είχαν ήδη χωρίσει. Ο μεν πατέρας του είχε διαφύγει στη Γαλλία λόγω χρεών, η δε μητέρα του ξόδεψε μεγάλο μέρος της δικής της περιουσίας για την αποπληρωμή των χρεών.
Ο Λόρδος Βύρων γεννήθηκε χωλός (στη δεξιά κνήμη) και τα πρώτα χρόνια διέμενε με την μητέρα του στη περιοχή Άμπερτ μάλλον φτωχικά όπου εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Στις 19 Μαΐου του 1798 πέθανε ένας θείος του, από τη μητέρα του όπου του κληρονόμησε όλη την περιουσία και τον τίτλο του 9ου Λόρδου της οικογενείας. Έτσι η ζωή του από τότε άλλαξε. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ αποκτώντας έτσι πολύ καλή μόρφωση. Ήταν χαρακτήρας ανήσυχος, παρορμητικός και τυχοδιωκτικός. Έτσι, ξεκίνησε περιοδείες και περιπλανήσεις στη νότια Ευρώπη (Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα, Τουρκία).

Κατα τη διάρκεια της παραμονής του στην Αθήνα ερωτεύτηκε παράφορα την Θηρεσία, κόρη του Άγγλου προξένου Θεοδώρου Μακρή, στην οποία αφιέρωσε και το ποίημά του «Κόρη των Αθηνών» (1809). Το 1812 εκφώνησε λόγο στη Βουλή των Λόρδων και δημοσίευσε το έργο του «Τσάιλντ Χάρολντ», το οποίο τον έκανε διάσημο. Ο χωρισμός του από τη σύζυγό του Άννα Ισαβέλλα Μίλμπαγκ προκάλεσε σκάνδαλο και έντονες συζητήσεις για ομοφυλοφιλικές του τάσεις, πράγμα που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την Αγγλία το 1816. Στην αρχή εγκαταστάθηκε στην Ελβετία και μετά στην Ιταλία, όπου υποστήριξε ενεργά το φιλελεύθερο κίνημα των Ιταλών πατριωτών

Το 1823 κατευθύνεται, ύστερα από παρότρυνση των Άγγλων κεφαλαιούχων που ενδιαφέρονταν για σύναψη δανείων με την Ελληνική κυβέρνηση, προς την Ελλάδα σταματώντας στην Κεφαλλονιά, όπου παρέμεινε για έξι μήνες στην οικία του κόμη Δελαδέτσιμα, φίλου του Μαυροκορδάτου. Τελικά αν και αρχικός προορισμός ήταν ο Μοριάς εγκαθίσταται στο Μεσολόγγι, όπου έρχεται σε επαφή με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον οποίο και υποστηρίζει οικονομικά. Εν τω μεταξύ έχει σχηματίσει ιδιωτικό στρατό από 40 Σουλιώτες υπό τους Δράκο, Τζαβέλλα και Φωτομάρα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν από τους πρώτους που συνειδητοποίησε τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε η σύναψη δανείου στην περίπτωση που χρησιμοποιείτο όχι για εθνικούς σκοπούς αλλά για πολιτικές διαμάχες.

Απεβίωσε στις 19 Απριλίου του 1824 ύστερα από πυρετό. Το πένθος για το θάνατό του ήταν γενικό και ο Διονύσιος Σολωμός συνέθεσε μακρά ωδή στη μνήμη του. Η καρδιά του ενταφιάστηκε στο Μεσολόγγι.

Από τα έργα του τα πιο γνωστά είναι:

«Τσάιλντ Χάρολντ»

Ο Βίκτωρ Ουγκώ (γαλλικά: Victor Marie Vicomte Hugo) (26 Φεβρουαρίου 1802 – 22 Μαΐου 1885) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και δραματουργός, ο πλέον σημαντικός και προβεβλημένος εκπρόσωπος του κινήματος του γαλλικού ρομαντισμού.

Από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του αντιλήφθηκε το λογοτεχνικό του ταλέντο και ξεκίνησε τις μεταφράσεις έργων από τα λατινικά καθώς και δικές του πρωτότυπες ποιητικές εργασίες. Η αξία του αναγνωρίστηκε σύντομα μέσα στο γαλλικό ακαδημαϊκό κύκλο αλλά και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Ταυτόχρονα ασχολήθηκε με την πολιτική μεταλλασσόμενος βαθμιαία από φιλομοναρχικό συντηρητικό σε ριζοσπάστη δημοκρατικό. Την τελευταία περίοδο της ζωής του γνώρισε τη λατρεία του γαλλικού έθνους, ταυτιζόμενος με την ίδια τη Γαλλία, όπως ο ίδιος έλεγε στο ποίημά του Lettre à une femme (Γράμμα σε μία γυναίκα): "Je ne sais plus mon nom, je m'appelle Patrie!" (Δε γνωρίζω πλέον το όνομά μου, ονομάζομαι Πατρίς). Προ πάντων, όμως, ως ο μεγαλύτερος Γάλλος συγγραφέας του άμεσου μετεπαναστατικού περιβάλλοντος, ήταν ο ποιητής του νέου κόσμου, ο προφητικός, παραισθησιακός φιλόσοφος

Ιταλός φιλέλληνας, πολιτικός κι αγωνιστής στην ελληνική επανάσταση. Γεννήθηκε το 1783 και σκοτώθηκε στη Σφακτηρία το 1825.

Αρχικά ήταν διοικητής της περιοχής Λα Σπέτζια και κατόπιν έγινε διευθυντής στο υπουργείο στρατιωτικών. Ήταν φιλελεύθερος και το 1821 έγινε ένας από τους αρχηγούς της επανάστασης του Πεδεμόντιου και κατόπιν υπουργός στρατιωτικών. Από την Πενταπλή Συμμαχία, καταδιώχτηκε και κατέφυγε στο Παρίσι, στην Ελβετία και τελικά στην Αγγλία.

Το Δεκέμβρη του 1824 ήρθε στο Ναύπλιο, για να πάρει μέρος στους αγώνες της ελεύθερης Ελλάδας. Πήρε μέρος στο στρατό του Κουντουριώτη και του Μαυροκορδάτου ως απλός στρατιώτης, με το όνομα Ντερόσι. Στις 20 Απρίλη 1825 κλείστηκε μαζί με άλλους στο Νεόκαστρο, στην Πύλο και προσπάθησε να οργανώσει την άμυνα του φρουρίου, αλλά δεν τα κατάφερε, γιατί δεν τον άφησαν οι επικεφαλής του. Στις 7 Μάη 1825 στάλθηκε μαζί μ' εκατό άλλους άντρες, στη Σφακτηρία, για να βοηθήσει στην ενίσχυση της άμυνας του νησιού. Εκεί σκοτώθηκε, πολεμώντας, μαζί με τον Τσαμαδό, τον Αναγνωσταρά, το Σαχίνη κι άλλους αγωνιστές, ενάντια στις στρατιές του Ιμπραήμ. Προς τιμή του κτίστηκε μνημείο στη Σφακτηρία.

νικο για ποιον μιλας

Ο Σέλεϊ, γιος αριστοκράτη και βαθύπλουτου βουλευτή του Σάσεξ, φοίτησε εσωτερικός στο Ιτον και από παιδί έδειξε την προτίμησή του για τη λογοτεχνία. Το 1810 πήγε στην Οξφόρδη αλλά τον απέβαλαν γιατί αρνήθηκε να αποκηρύξει το φυλλάδιο "Η αναγκαιότητα του αθεϊσμού", που είχε εκδώσει μαζί με τον Τζέφερσον Χογκ, που αργότερα έγινε και ο βιογράφος του. Σε όλη του την ποίηση ο Σέλεϊ χειρίστηκε με ευαισθησία τις παραδοσιακές στιχουργικές μορφές, καθώς και το αισθητικό ύφος του Τζοβ Μίλτον, αλλά και των άλλων σημαντικών ποιητών της αγγλικής και ιταλικής παράδοσης. Ανάμεσα στα αριστουργήματά του κορυφαίο θεωρείται ο "Προμηθέας λυόμενος". Πρόκειται για το σημαντικότερο μεγάλο ποίημα στην αγγλική λογοτεχνία μετά τον "Χαμένο Παράδεισο" του Τζον Μίλτον, όπου η απολύτρωση του Τιτάνα πραγματοποιείται μετά την ένωσή του με την Ασία. Ιδιαίτερη σημασία για μας τους Ελληνες έχει το λυρικό του δράμα "Ελλάς", που γράφτηκε με αφορμή την έναρξη του αγώνα του 1821.