ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α

Ο Χριστιανός- Γουλιέλμος- Φερδινάνδος- Αδόλφος- Γεώργιος, ευρύτερα γνωστός ως Γεώργιος Α΄ υπήρξε ο μακροβιότερος βασιλιάς της Ελλάδας, από το 1863 μέχρι 1913. Ήταν ο δεύτερος κατά σειρά Βασιλεύς της νεότερης Ελλάδας μετά τον Όθωνα και αρχηγός νέου Βασιλικού Οίκου. Γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη στις 24 Δεκεμβρίου 1845 και ήταν δευτερότοκος γιος του πρίγκιπα και μετέπειτα Βασιλέως της Δανίας Χριστιανού Θ΄, (που ανήλθε στο θρόνο τον Νοέμβριο του 1863). Δολοφονήθηκε στις 18 Μαρτίου 1913 (5 Μαρτίου με το τότε ισχύον Ιουλιανό ημερολόγιο) στη Θεσσαλονίκη.


Ενθρόνιση και πρώτα χρόνια ΒασιλείαςΜετά την "υποχρεωτική" (ιδίως των Βρετανών) εκδίωξη του Όθωνα από τον βασιλικό θρόνο της Ελλάδας, έπρεπε να βρεθεί νέος ηγεμόνας για τη χώρα. Αρχικά οι Έλληνες, υπό τις βρετανικες διπλωματικές ίντριγκες, ήταν υπέρ του δευτερότοκου γιου της Βασίλισσας Βικτωρίας Πρίγκηπα Αλφρέδου, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν ήδη δεσμευτεί με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1832 να μην ανέλθει στο θρόνο της Ελλάδας γόνος καμιάς δικής τους βασιλικής οικογένειας. Έτσι υπό την πίεση των άλλων Δυνάμεων αποφασίστηκε να δοθεί ο θρόνος στον Γεώργιο, δευτερότοκο γιο του μετέπειτα (1863) Βασιλιά της Δανίας Χριστιανού Θ΄, εκ του Οίκου των Σλέσβιχ - Χολστάιν - Ζόντερμπουργκ – Γκλύξμπουργκ (Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg), συνολικού κλάδου του Οίκου του Ολδεμβούργου (Oldenburg). Ο νέος βασιλικός οίκος του Γεωργίου Α' ήταν ο Βασιλικός Οίκος των Βασιλέων της Ελλάδας για επόμενα 111 έτη, από το 1863 ως την αλλαγή του πολιτεύματος σε Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία με το δημοψήφισμα του 1974.

Γεώργιος ο Α' (1845 - 1913). Βασίλεψε 48 χρόνια.
Γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη της Δανίας το 1845 και είχε πατέρα το βασιλιά της χώρας Χριστιανό θ'. Όταν η Ελλάδα έδιωξε τον Όθωνα το 1862, οι Μεγάλες δυνάμεις της εποχής διαλέξανε το Γεώργιο της Δανίας για βασιλιά της Χώρας μας, που είχε το όνομα Χριστιανός, Γουλιέλμος, Φερδινάνδος, Αδόλφος, Γεώργιος Γλύξμπουργκ και έγινε ο "Γεώργιος Α', Βασιλιάς των Ελλήνων".
Ο Γεώργιος ήταν ο πρώτος της δυναστείας των Γλύξμπουργκ, που βασίλεψαν στην Ελλάδα από το 1845 (με ενδιάμεσα διαστήματα όπου εγκαθιδρύετο Πολίτευμα Αβασίλευτης Δημοκρατίας) μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου 1974 οπότε η βασιλεία καταργήθηκε μετά από δημοψήφισμα (Ναι υπέρ της βασιλείας 30% Όχι κατά 70%).
Τον Οκτώβριο του 1863 ο Γεώργιος Α' ορκίστηκε στην Εθνοσυνέλευση και πήρε το στέμμα της βασιλείας της Ελλάδας.
Όταν έγινε βασιλιάς ο Γεώργιος Α', οι Μεγάλες Δυνάμεις πρόσφεραν σαν δώρο στη χώρα τα Επτάνησα, που κυβερνούσε η Αγγλία. Η ένωση κηρύχτηκε επίσημα στις 21 Μαΐου του 1864. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου ο βασιλιάς ορκίστηκε σε ένα νέο σύνταγμα κάπως φιλελεύθερο, χωρίς όμως να σταματήσει η πολιτική αστάθεια που έγινε χειρότερη με την κρητική επανάσταση.
Η Ελλάδα έμεινε ουδέτερη αφήνοντας αβοήθητους τους αδελφούς Κρήτες.
Στα χρόνια της βασιλείας του Γεωργίου Α' παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα το 1881 η Θεσσαλία και η Ν. Ήπειρος.
Το 1867 πήρε σύζυγο τη δούκισσα της Ρωσίας Όλγα, ανεψιά του τσάρου Αλέξανδρου Β' και απόκτησε τον Κωνσταντίνο, το Γεώργιο, την Αλεξάνδρα, το Νικόλαο, τη Μαρία, τον Ανδρέα και το Χριστόφορο.
Το κρητικό ζήτημα παρέμενε άλυτο.
Τα πλοία των ξένων υπήρχαν στην Κρήτη ακόμη, ενώ ο λαός της εξακολουθούσε να πολεμά. Τότε οι Μεγάλες Δυνάμεις αποφασίζουν και πάλι και προτείνουν να διοριστεί στην Κρήτη ο δευτερότοκος γιος του βασιλιά, ο πρίγκιπας Γεώργιος ως "ύπατος αρμοστής των Μεγάλων Δυνάμεων" στο νησί. Οι Τούρκοι όμως αρνήθηκαν, αλλά οι Άγγλοι τους έδιωξαν με τη βία και το Δεκέμβριο του 1898 αποβιβάζεται ο πρίγκιπας Γεώργιος στην Κρήτη μέσα σε μεγάλο ενθουσιασμό των κατοίκων. Η ενέργεια αυτή των Άγγλων είχε σκοπό να εξασφαλίσει τη χώρα τους από πιθανή επίθεση των Γερμανών, συμμάχων της Τουρκίας.
Ο Γεώργιος Α', με τη βοήθεια του Ελ. Βενιζέλου, κατόρθωσε να συνεργαστεί με τη Σερβία Βουλγαρία και Μαυροβούνιο κατά των Τούρκων και τον Οκτώβριο του 1912 μπήκε νικητής στη Θεσσαλονίκη.
Στις 5 Μαρτίου 1913, ενώ βρισκόταν στην Θεσσαλονίκη, δολοφονήθηκε από κάποιον αναρχικό, το Σχοινά. Βασίλεψε 50 ολόκληρα χρόνια και ήταν μάλλον λαοφιλής βασιλιάς και δημοκράτης.

10 Οκτωβρίου 1862: Ξεσπά επανάσταση που οδηγεί στην έξωση του Όθωνα από την Ελλάδα. Αμέσως μετά σχηματίζεται τριμελής επιτροπή, με πρόεδρο τον Δ. Βούλγαρη και μέλη τους Κ. Κανάρη και Μπενιζέλο Ρούφο, η οποία αναλαμβάνει την άσκηση όλων των εξουσιών ως Προσωρινή Κυβέρνηση της Ελλάδος.
14 Οκτωβρίου: Το απομεσήμερο ο αθηναϊκός λαός συγκεντρώνεται στην Πλατεία Όθωνος για να πανηγυρίσει την έξωση του Όθωνα. Μετά τη δοξολογία ο πρόεδρος της Προσωρινής Κυβερνήσεως Δημ. Βούλγαρης απευθύνεται προς το συγκεντρωμένο πλήθος. Ανάμεσα στα άλλα ακούγονται και τα εξής: «Ας ορκισθώμεν επί της Πλατείας ταύτης, της λαβούσης ήδη το ωραίον της "Ομονοίας" όνομα, και ας είπη έκαστος εξ ημών: Ορκίζομαι πίστιν εις την πατρίδα και υπακοήν εις τας εθνικάς αποφάσεις.».
10 Νοεμβρίου: Διαδηλώσεις στην Αθήνα υπέρ της υποψηφιότητας για τον ελληνικό θρόνο του πρίγκιπα Αλφρέδου, δευτερότοκου γιου της βασίλισσας της Αγγλίας Βικτορίας. Η Αγγλία δεν αποδέχεται την υποψηφιότητα, γιατί κωλύεται από τις διεθνείς συνθήκες που υπογράφτηκαν για το ελληνικό ζήτημα.
19 Νοεμβρίου: Διεξάγεται δημοψήφισμα για την εκλογή νέου βασιλιά. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, όπως αυτά επικυρώνονται αργότερα με ψήφισμα της Εθνικής Συνέλευσης (22 Ιανουαρίου του 1863), από τις 244.202 ψήφους οι 230.016 είναι υπέρ του Άγγλου πρίγκιπα Αλφρέδου.
24-28 Νοεμβρίου: Γίνονται εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων στη Συντακτική Συνέλευση. Οι εκλογές πραγματοποιούνται με βάση τον εκλογικό νόμο του 1844, όπως αυτός τροποποιήθηκε με το ψήφισμα της 23ης Οκτωβρίου του 1862, που προβλέπει την εκλογή πληρεξουσίων και από τους Έλληνες που δεν ζουν στην Ελλάδα.
10 Δεκεμβρίου: Πρώτη συνεδρίαση της συνέλευσης που προέκυψε από τις πρόσφατες εκλογές.
12 Ιανουαρίου 1863: Η συνέλευση κηρύσσει «εαυτήν νομίμως συγκεκροτημένην».
19 Ιανουαρίου: Η συνέλευση αποφασίζει να ονομαστεί «Η εν Αθήναις Β' Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις».
11 Φεβρουαρίου: Η συνέλευση, στην οποία πλειοψηφούν οι προοδευτικοί που αποκαλούνται «Ορεινοί», εκλέγει κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ζ. Βάλβη που θα παραιτηθεί στις 27 Μαρτίου. Συγχρόνως αποφασίζει ότι μέχρι την έλευση του νέου βασιλιά την εκτελεστική εξουσία θα ασκεί ο πρόεδρος της κυβέρνησης.
Στις 18 Μαρτίου 1863 εκδόθηκε το Ψήφισμα της Β΄ των Ελλήνων Συνελεύσεως:
H εν Αθήναις Β΄ των Ελλήνων Συνέλευσις :
α) Αναγορεύει παμψηφεί τον πρίγκιπα της Δανίας Χριστιανόν, Γουλιέλμον, Φερδινάνδον, Αδόλφον, Γεώργιον, δευτερότοκον υιόν του πρίγκιπος Χριστιανού της Δανίας, συνταγματικόν βασιλέα των Ελλήνων υπό το όνομα Γεώργιος Α΄ Βασιλεύς των Ελλήνων...
β) Οι νόμιμοι διάδοχοι αυτού θέλουσι πρεσβεύει το Ανατολικόν Ορθόδοξον δόγμα.
γ) Τριμελής επιτροπή εκλεχθησομένη υπό της Εθνοσυνελεύσεως θέλει μεταβεί είς την Κοπεγχάγην και προσφέρει αυτώ εν ονόματι του Ελληνικού Έθνους το Στέμμα.
Αξιοσημείωτο είναι ότι στο Ψήφισμα αυτό ο Γεώργιος αποκαλείται Βασιλεύς των Ελλήνων, κατόπιν προτροπής του ιδίου, και όχι Βασιλεύς της Ελλάδας, όπως ονομαζόταν ο Όθων. Παρά τις διαμαρτυρίες της Υψηλής Πύλης για την προσηγορία αυτή, που σήμαινε ότι ο Γεώργιος θα ήταν Βασιλιάς όχι μόνο των κατοίκων της Ελλάδας, αλλά και όλων των Ελλήνων, όπου κι άν βρίσκονταν, η προσωνυμία έμεινε. Στα ξενόγλωσσα κείμενα ο τίτλος ήταν ROI DES GRECS. Αργότερα όμως, για να ικανοποιηθεί η Πύλη (ο Σουλτάνος), έγινε ROI DES HELLENES.
Με τη συνθήκη του Λονδίνου της 1/13 Ιουλίου 1863, ορίστηκε ότι οι διάδοχοι του Γεωργίου θα πρέσβευαν το ορθόδοξο δόγμα και η ενηλικίωσή του (είχε γεννηθεί το 1845), για να μήν επαναληφθεί ο θεσμός της Αντιβασιλείας, θα οριζόταν αμέσως. Με την ίδια συνθήκη οριζόταν ότι τα γεωγραφικά σύνορα του Ελληνικού Βασιλείου θα εκτείνονταν με την παραχώρηση - προσάρτηση της Επτανήσου, εφόσον θα συμφωνούσαν γι αυτό οι Μεγάλες Δυνάμεις και θα εκφραζόταν σχετική ευχή από την Ιόνιο Βουλή.
Ο Γεώργιος, αφού επισκέφτηκε το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο την Αγία Πετρούπολη[1], το Λονδίνο και το Παρίσι, έφτασε στον Πειραιά στις 30 Οκτωβρίου. Στην πρώτη προκήρυξή του προς τον Ελληνικό Λαό, διαβεβαίωνε ότι θα τηρήσει τους νόμους του κράτους και "προ πάντων το Σύνταγμα" και ότι θα επιδίωκε να γίνει η Ελλάδα "πρότυπον Βασιλείου εν τη Ανατολή".
Βασικός σύμβουλος του Γεωργίου τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του υπήρξε ο Δανός Κόμης Σπόνεκ (1815-1888), πρώην Υπουργός Οικονομικών της Δανίας. Η απομάκρυνσή του, λίγο αργότερα, από την Αυλή προκάλεσε γενική ικανοποίηση. Η πρώτη περίοδος της διακυβέρνησής του ήταν ασταθής. Από το 1863 έως το 1874 σημειώθηκαν περισσότερες από 20 κυβερνητικές αλλαγές.

Κατά τη διάρκεια ταξιδιού του στη Ρωσία, για να συναντήσει την αδελφή του Αυτοκράτειρα Μαρία Φεοντόροβνα, σύζυγο του Αυτοκράτορα Αλέξανδρου Γ΄ της Ρωσίας, γνώρισε και παντρεύτηκε στις 27 Οκτωβρίου 1867 (Γρηγοριανό Ημερολόγιο), στην Αγία Πετρούπολη, την δεκαεξάχρονη τότε Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Κωνσταντίνοβνα της Ρωσίας , κατευθείαν απόγονο της Βυζαντινής Αυτοκράτειρας Ευφροσύνης Δούκαινας Καματερίνας (σύζυγο του Αλέξιου Γ΄ των Αγγέλων).
Απέκτησαν τα εξής οκτώ παιδιά:
Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ των Ελλήνων (1868-1923)
Πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδας (1869-1957)
Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα της Ελλάδας (1870-1891), μητέρα του Πρίγκιπα Ντιμίτρι Παύλοβιτς Ρομανώφ, συνδολοφόνου του μοναχού Γκριγκόρι Ρασπούτιν. Εγγονός της ήταν ο Πωλ Ρωμανόφσκι-Ιλλίνσκι, Δήμαρχος, από το 1988 έως το 1999, του Παλμ Μπιτς, Φλόριντα.
Πρίγκιπας Νικόλαος της Ελλάδας (1872-1938), πατέρας της Πριγκίπισσας Μαρίνας του Κέντ
Πριγκίπισσα Μαρία της Ελλάδας (1876-1940), ο σύζυγός της Μεγάλος Δούκας Γεώργιος Μιχαήλοβιτς της Ρωσίας δολοφονήθηκε από τους Μπολσεβίκους το 1919, παντρεύτηκε ξανά το 1922, τον Ναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη
Πριγκίπισσα Όλγα (1880). Πέθανε έξι μηνών
Πρίγκιπας Ανδρέας της Ελλάδας (1882-1944), πατέρας του Πρίγκιπα Φιλίππου, Δούκα του Εδιμβούργου
Πρίγκιπας Χριστόφορος της Ελλάδας (1888-1940)
Επίσης, αδελφή του Γεωργίου ήταν η Βασίλισσα Αλεξάνδρα σύζυγος του Βασιλιά Εδουάρδου Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ενθρόνιση και πρώτα χρόνια Βασιλείας
Μετά την εκδίωξη του Όθωνα από τον βασιλικό θρόνο της Ελλάδας, έπρεπε να βρεθεί νέος ηγεμόνας για τη χώρα. Οι Έλληνες ήταν υπέρ του δευτερότοκου γιου της Βασίλισσας Βικτωρίας Πρίγκηπα Αλφρέδου, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν ήδη δεσμευτεί με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1832 να μην ανέλθει στο θρόνο της Ελλάδας γόνος καμιάς δικής τους βασιλικής οικογένειας. Έτσι αποφασίστηκε να δοθεί ο θρόνος στον Γεώργιο, δευτερότοκο γιο του μετέπειτα (1864) Βασιλιά της Δανίας Χριστιανού Θ΄ , του Οίκου των Σλέσβιγκ - Χολστάιν - Σόντερμπουργκ – Γλύκσμπουργκ (Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg), κλάδου του Οίκου του Ολδεμβούργου (Oldenburg). Αυτός παρέμεινε και ο βασιλικός οίκος των Βασιλέων της Ελλάδας ως την αλλαγή του πολιτεύματος σε Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία με το δημοψήφισμα του 1974. Στις 18 Μαρτίου 1863 εκδόθηκε το Ψήφισμα της Ελληνικής ΕΘνοσυνέλευσης:


α) Αναγορεύει παμψηφεί τον Πρίγκιπα της Δανίας Γεώργιον-Χριστιανόν-Γουλιέλμον, δευτερότοκον υιόν του Πρίγκιπος Χριστιανού, συνταγματικόν Βασιλέα των Ελλήνων, υπό το όνομα Γεώργιος Α΄, Βασιλεύς των Ελλήνων.
β) Οι νόμιμοι διάδοχοι αυτού θέλουσι πρεσβεύει το Ανατολικόν Ορδόδοξον δόγμα.
γ) Τριμελής επιτροπή εκλεχθησομένη υπό της Εθνοσυνελεύσεως θέλει μεταβεί είς την Κοπεγχάγην και προσφέρει αυτώ εν ονόματι του Ελληνικού Έθνους το Στέμμα.
Αξιοσημείωτο είναι ότι στο Ψήφισμα αυτό ο Γεώργιος αποκαλείται Βασιλεύς των Ελλήνων και όχι Βασιλεύς της Ελλάδας, όπως ονομαζόταν ο Όθων. Παρά τις διαμαρτυρίες της Πύλης, για την προσηγορία αυτή, που σήμαινε ότι ο Γεώργιος θα ήταν Βασιλιάς όχι μόνο των κατοίκων της Ελλάδας, αλλά και όλων των Ελλήνων, όπου κι άν βρίσκονταν, η προσωνυμία έμεινε. Στα ξενόγλωσσα κείμενα ο τίτλος ήταν ROI DES GRECS. Αργότερα όμως, για να ικανοποιηθεί η Πύλη, έγινε ROI DES HELLENES.

Με τη συνθήκη του Λονδίνου της 1/13 Ιουλίου 1863, ορίστηκε ότι οι διάδοχοι του Γεωργίου θα πρέσβευαν το ορδόδοξο δόγμα και η ενηλικίωσή του (είχε γεννηθεί το 1845), για να μήν επαναληφθεί ο θεσμός της Αντιβασιλείας, θα οριζόταν αμέσως. Με την ίδια συνθήκη οριζόταν ότι τα γεωγραφικά σύνορα του Ελληνικού Βασιλείου θα εκτείνονταν με την προσάρτηση της Επτανήσου, εφόσον θα συμφωνούσαν γι αυτό οι Μεγάλες Δυνάμεις και θα εκφραζόταν σχετική ευχή από την Ιόνιο Βουλή.

Ο Γεώργιος, αφού επισκέφτηκε το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο την Αγία Πετρούπολη, το Λονδίνο και το Παρίσι, έφτασε στον Πειραιά στις 30 Οκτωβρίου. Στην πρώτη προκήρυξή του προς τον Ελληνικό Λαό, διαβεβαίωνε ότι θα τηρήσει τους νόμους του κράτους και "προ πάντων το Σύνταγμα" και ότι θα επιδίωκε να γίνει η Ελλάδα "πρότυπον Βασιλείου εν τη Ανατολή".

Βασικός σύμβουλος του Γεωργίου τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του υπήρξε ο Δανός Σπόνεκ (1815-1869), πρώην Υπουργός Οικονομικών της Δανίας. Η απομάκρυνσή του, λίγο αργότερα, από την Αυλή προκάλεσε γενική ικανοποίηση. Η πρώτη περίοδος της διακυβέρνησής του ήταν ασταθής. Από το 1863 έως το 1874 έγιναν πάνω από 20 κυβερνητικές αλλαγές.

Η Αρχή της Δεδηλωμένης
Τον Ιούλιο του 1874, ο Χαρίλαος Τρικούπης αρθρογραφούσε βίαια κατά του Γεωργίου, υποστηρίζοντας ότι ο Γεώργιος κυβερνούσε προσωπικά με διάφορες κυβερνήσεις μειοψηφίας της αρεσκείας του και η βασιλική εύνοια ήταν το απαραίτητο προσόν για την εξασφάλιση της εξουσίας. Ο Τρικούπης πρότεινε την καθιέρωση της Αρχής της Δεδηλωμένης, δηλαδή της αρχής ο Βασιλιάς να διορίζει πρωθυπουργούς μόνον όσους διέθεταν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η μεγάλη ευελιξία του Γεωργίου φάνηκε από τον τρόπο που αντέδρασε στην επίθεση. Μετά από μια παρατεταμένη κρίση λόγω αποκαλύψεων για δωροδοκίες υπουργών, κάλεσε τον Τρικούπη και έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και διακήρυξε την πρόθεσή του να εφαρμόζει την Αρχή της Δεδηλωμένης.

Ο Χριστιανός- Γουλιέλμος- Φερδινάνδος- Αδόλφος- Γεώργιος, ευρύτερα γνωστός ως Γεώργιος Α΄ υπήρξε ο μακροβιότερος βασιλιάς του Βασιλείου της Ελλάδας, από το 1863 μέχρι 1913. Γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη στις 24 Δεκεμβρίου 1845 και ήταν δευτερότοκος γιος του Χριστιανού Θ΄ της Δανίας. Δολοφονήθηκε στις 18 Μαρτίου 1913.

Οικογένεια

Ο Γεώργιος Α΄ σε νεαρή ηλικία, αλμπουμίνα για carte visite, τραβηγμένη την δεκαετία του 1860 στο Παρίσι από τον Ponthieu.Κατά τη διάρκεια ταξιδιού του στη Ρωσία, για να συναντήσει την αδελφή του Αυτοκράτειρα Μαρία Φεοντόροβνα, σύζυγο του Αυτοκράτορα Αλέξανδρου Γ΄ της Ρωσίας, γνώρισε και παντρεύτηκε στις 27 Οκτωβρίου 1867 (Γεωργιανό Ημερολόγιο), στην Αγία Πετρούπολη, την δεκαεξάχρονη τότε Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Κωνσταντίνοβνα της Ρωσίας , κατευθείαν απόγονο της Βυζαντινής Αυτοκράτειρας Ευφροσύνης Δούκαινας Καματερίνας (σύζυγο του Αλέξιου Γ΄ των Αγγέλων).

Απέκτησαν τα εξής οκτώ παιδιά:

Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ των Ελλήνων (1868-1923)
Πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδας (1869-1957)
Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα της Ελλάδας (1870-1891), μητέρα του Πρίγκιπα Ντιμίτρι Παύλοβιτς Ρομανώφ, συνδολοφόνου του μοναχού Γκριγκόρι Ρασπούτιν. Εγγονός της ήταν ο Πωλ Ρωμανόφσκι-Ιλλίνσκι, Δήμαρχος, από το 1988 έως το 1999, του Παλμ Μπιτς, Φλόριντα.
Πρίγκιπας Νικόλαος της Ελλάδας (1872-1938), πατέρας της Πριγκίπισσας Μαρίνας του Κέντ
Πριγκίπισσα Μαρία της Ελλάδας (1876-1940), ο σύζυγός της Μεγάλος Δούκας Γεώργιος Μιχαήλοβιτς της Ρωσίας δολοφονήθηκε από τους Μπολσεβίκους το 1919, παντρεύτηκε ξανά το 1922, τον Ναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη
Πριγκίπισσα Όλγα (1880). Πέθανε έξι μηνών
Πρίγκιπας Ανδρέας της Ελλάδας (1882-1944), πατέρας του Πρίγκιπα Φιλίππου, Δούκα του Εδιμβούργου
Πρίγκιπας Χριστόφορος της Ελλάδας (1888-1940)
Επίσης, αδελφή του Γεωργίου ήταν η Βασίλισσα Αλεξάνδρα σύζυγος του Βασιλιά Εδουάρδου Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου

Το Κίνημα στο Γουδί, 1909
Τη νύχτα της 14ης Αυγούστου πρός 15η Αυγούστου του 1909, εκδηλώθηκε κίνημα υπό την αρχηγία του συνταγματάρχη Νικόλαου Ζορμπά, αρχηγού του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Τα αιτήματα των κινηματιών ήταν κάθε άλλο παρά ριζοσπαστικά, ωστόσο όσον αφορά τη Δυναστεία απαιτούσε την απομάκρυνση των Πριγκίπων από το στράτευμα. Ακολούθησε περίοδος πολιτικής ανωμαλίας και ο Γεώργιος, όπως και ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος, είδαν στο πρόσωπο του Ελευθερίου Βενιζέλου τη μοναδική λύση από το αδιέξοδο. Το κίνημα αυτό ήταν η πρώτη δυναμική παρέμβαση των αξιωματικών στην πολιτική ζωή της χώρας. Από τότε αρχίζει και διαμορφώνεται, εκτός από το Παλάτι, τη Βουλή, ένας τρίτος πόλος εξουσίας. Αυτός του Στρατού, που από το 1909 έως το 1974 θα παρεμβαίνει συχνά στην πολιτική ζωή του τόπου.

Βαλκανικοί Πόλεμοι
Ο Βενιζέλος, επιδιώκοντας την εθνική ενότητα, ζήτησε από τον Γεώργιο να τεθεί επικεφαλής του κινήματος εθνικής αναγέννησης, έχοντας ώς κοινό παρονομαστή της σύμπτωσης των απόψεών τους στην εξωτερική πολιτική. Ο γηραιός, πλέον, Βασιλιάς άφησε τον Βενιζέλο να κυβερνήσει ριζοσπαστικά, να ανασυγκροτήσει το ελληνικό κράτος, να προβεί σε γενναίες εσωτερικές μεταρρυθμίσεις και να δημιουργήσει ισχυρό στράτευμα. Τοποθέτησε τον Διάδοχο Κωνσταντίνο επικεφαλής του στρατεύματος και απελευθερώθηκαν η Ήπειρος, η Μακεδονία και τα Νησιά του Αιγαίου.

Δολοφονία του Γεώργιου Α'
Στις 5 Μαρτίου 1913 ο Γεώργιος Α΄ θέλοντας να επισκεφτεί για εθιμοτυπικούς λόγους τον Γερμανό ναύαρχο Γκόπφεν, κατέβηκε στην αποβάθρα του Λευκού Πύργου. Μαζί του ήταν και ο υπασπιστής του ταγματάρχης Φραγκούδης.

Στην συμβολή της οδού Β. Όλγας, ο Αλέξανδρος Σχινάς πλησίασε και από μικρή απόσταση πυροβόλησε καίρια τον Γεώργιο Α΄. Έπειτα προσπάθησε να πυροβολήσει και τον υπασπιστή του αλλά εκείνος πρόλαβε και τον αφόπλισε. Ο Σχινάς συνελήφθη από δυο χωροφύλακες που βρίσκονταν σ εκείνο το σημείο.

Ο τραυματισμένος Γεώργιος μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο «Παπάφειο Ίδρυμα», αλλά οι γιατροί δεν μπόρεσαν να του προσφέρουν καμία βοήθεια αφού ο Γεώργιος ήταν ήδη νεκρός. Αμέσως η πόλη τέθηκε σε κατάσταση επιφυλακής, τα καταστήματα έκλεισαν κι άρχισαν οι καμπάνες των εκκλησιών να χτυπούν πένθιμα.

Η σορός του Γεωργίου ταριχεύθηκε και για πολλές μέρες εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Μεταφέρθηκε στον Πειραιά και στις 20 Μαρτίου και κηδεύτηκε στο βασιλικό ανάκτορο στο Τατόι.

Κρίσεις για την προσωπικότητα και την πολιτεία του

Ο Γεώργιος Α' σε νόμισμα κοπής 1874.Ο Γεώργιος αναγνωρίζεται από όλους ως ένας από τους συνετότερους βασιλείς της Ελλάδας. Αν και Βόρειος, που μάλιστα δεν έπαψε ποτέ να είναι Βόρειος, κατάφερε να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα σε μεγάλο βάθος. Η ένταξή του στην ελληνική πραγματικότητα του επέτρεψε να ασκήσει έντονη επιρροή στην ελληνική πολιτική σκηνή, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από όσο ήταν φανερό στην εποχή του. Αν και άνθρωπος της καλής ζωής προτιμούσε να διατηρεί τα προσχήματα στο αυστηρών αρχών αθηναϊκό περιβάλλον, αν και όποτε έφευγε στο εξωτερικό δεν έχανε την ευκαιρία για να γευτεί όσες απολαύσεις δεν μπορούσε στην Ελλάδα. Μάλιστα πολλές φορές οι γνωρίζοντες τον χαρακτήρα του έλεγαν πως ο θυρεός του «Πατήρ του Έθνους» ήταν ακριβής στην κυριολεξία.

Λέγεται ότι σε γενικές γραμμές απέφευγε τους αυλοκόλακες και προτιμούσε να ενημερώνεται άμεσα για τις εξελίξεις, όσο δυσάρεστες και αν ήταν, πράγμα άλλωστε στο οποίο οφείλεται και η μνημειώδης προσαρμοστικότητά του. Η διαλλακτικότητα και η ψυχραιμία του, του επέτρεψε, να διατηρεί ανοιχτές γραμμές με το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου και χωρίς να είναι ιδιαίτερα δημοφιλής να παραμένει η εξουσία του πάντοτε σεβαστή. Σε όλους αυτούς τους παράγοντες μπορεί να αποδοθεί όχι μόνο η ιδιαιτέρως μακροχρόνια βασιλεία του, αλλά και η ωρίμανση του ελληνικού πολιτικού κόσμου, που επί των ημερών του εξευρωπαΐστηκε σε μεγάλο βαθμό.

Για τις Μεγάλες Δυνάμεις εθεωρείτο ο πλέον αξιόπιστος Έλληνας συνομιλητής τους και κατά την έκφραση του Άγγλου Βασιλιά Γεωργίου Ε΄ ο θάνατός του ήταν μεγάλη απώλεια για την Ελλάδα. Γεγονός όμως είναι πως ουδέποτε κατάφερε να φανατίσει τον ελληνικό λαό υπέρ ή εναντίον του, επί των ημερών του το πρόσωπο του Βασιλιά δεν είχε ένθερμους οπαδούς, ούτε εχθρούς, πράγμα που αποδεικνύει ότι έμεινε πάντοτε ξένος προς τα ελληνικά πάθη, εν αντιθέσει βέβαια προς τον γιο του Κωνσταντίνο. Η ικανότητά του απεδείχθη πολύ σύντομα, με τις διενέξεις του διαδόχου του Κωνσταντίνου με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, που θα αποκορυφωθεί στον εθνικό διχασμό του 1916-17.