Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Μετά την πτώση του Μεσολογγίου, ο Κιουταχής με 10.000 πεζούς και ιππείς και 26 πυροβόλα, προχώρησε στην Αττική, κατέλαβε την Αθήνα και πολιόρκησε την Ακρόπολη(3 Ιουλίου 1826). Οι δυνάμεις των Ελλήνων ήταν μικρές(1.400 περίπου), αλλά αποφασισμένοι να πέσουν μέχρι ενός μιμούμενοι το παράδειγμα των Μεσολογγιτών. Αρχηγός των Ελλήνων ήταν ο Γκούρας, ο οποίος προσπαθούσε να "κρατήσει" την Ακρόπολη και ταυτόχρονα "ζωντανή" την επανάσταση στη Στερεά, αφού πληροφορίες ανέφεραν ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις σκέφτονταν τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους μόνο όμως από τις περιοχές που θα ήταν επαναστατημένες. Ο Γιάννης Γκούρας υπερασπίστηκε γενναία την Ακρόπολη ως το θάνατό του ( 1-10-1826)
Η πολιορκία των Αθηνών από τον Κιουταχή
Εκείνη τη δύσκολη στιγμή διορίστηκε αρχιστράτηγος της Στερεάς ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, άντρας με μεγάλες στρατηγικές ικανότητες.
Ο Καραϊσκάκης είχε το εξής σχέδιο:
Ξέροντας ότι δε μπορεί να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τον Κιουταχή, αποφάσισε να αποκόψει τον εφοδιασμό του τουρκικού στρατού από τη Θεσσαλία. Έτσι δημιούργησε φρουρές από τον Κορινθιακό κόλπο έως τον Ευβοϊκό. Και πράγματι, ανάγκασε τον Κιουταχή να εγκαταλείψει την Αττική. Μάλιστα και σε δυο μάχες που έδωσαν Τούρκοι και Έλληνες στην Αράχωβα και στο Δίστομο, οι Τούρκοι υποχρεώθηκαν σε μεγάλες ήττες( τέλη 1826 - αρχές 1827).
Η μάχη της Αράχωβας( 17-24 Νοεμβρίου) κατέληξε σε μεγάλη νίκη των Ελλήνων, χάρη στο στρατηγικό σχέδιο του Καραϊσκάκη. Με το ορθογώνιο και τον αριθμό 8 σημειώνεται το ταμπούρι των Τούρκων
Στη συνέχεια, προχώρησε στην Αττική κι έστησε το στρατόπεδο του στο Κερατσίνι και στην Καστέλλα από όπου και είχε αρκετές επιτυχίες εναντίον των Τούρκων.
Η απόβαση του Καραϊσκάκη στο Φάληρο
Πίνακας του Θ. Βρυζάκη με θέμα "Το στρατόπεδο του Καραϊσκάκη στην Καστέλλα". Διακρίνεται ψηλά, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης να δείχνει με το χέρι μπροστά καθώς και κοντά του ο Ι. Μακρυγιάννης
Στο μεταξύ, η κυβέρνηση ενίσχυσε τη φρουρά της Ακρόπολης και διόρισε αρχηγούς του στρατού και του στόλου τους Άγγλους Τσορτς και Κόχραν. Οι λόγοι που μπορεί να ώθησε την κυβέρνηση να κάνει κάτι τέτοιο, ήταν ίσως για να μην υπάρχει αντιζηλία ανάμεσα στους Έλληνες οπλαρχηγούς αλλά και ίσως, γιατί έτσι ευελπιστούσαν σε μεγαλύτερη ξένη βοήθεια. Οι δυο αρχηγοί όμως είχαν διαφορετική άποψη από τον Καραϊσκάκη και αποφάσισαν την αντιμετώπιση "κατά μέτωπο" του τουρκικού στρατού. Την παραμονή της επίθεσης κι ενώ ο Καραϊσκάκης είχε δώσει διαταγή να μην πέσει τουφεκιά, έγινε μια μικροσυμπλοκή που εξελίχτηκε σε μάχη. Άρρωστος και με πυρετό πετάχτηκε από τη σκηνή του και προσπάθησε να περιορίσει το κακό. Αλλά ένα βόλι τον βρήκε θανάσιμα και την άλλη μέρα ξεψύχησε, ήταν η μέρα της γιορτής του( 23-4-1827) Όλοι κατάλαβαν ότι ο χαμός του μεγάλου αυτού άντρα ήταν τεράστια απώλεια.
Ο θρήνος για το μεγάλο ήρωα
Άνδρες, γυναίκες και παιδιά με θρήνους και πραγματική συντριβή συνόδευσαν τον νεκρό μέχρι τη Σαλαμίνα, όπου και τάφηκε στο ναό του Αγίου Δημητρίου.
Ο τάφος σήμερα
Η μάχη που ακολούθησε, στον Ανάλατο, λίγο έξω από τον Πειραιά και μη έχοντας ικανό στρατηγό πια οι Έλληνες, κατέληξε σε μεγάλη καταστροφή του ελληνικού στρατού. Ο Κιουταχής χτύπησε με πεζικό και ιππικό τους Έλληνες και πολλοί οπλαρχηγοί σημαντικοί σκοτώθηκαν ενώ και η φρουρά της Ακρόπολης αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει.
Λ. Βεΐκος και Γ. Δράκος, σπουδαίοι οπλαρχηγοί που "χάθηκαν"στη μάχη του Ανάλατου
Η κυριαρχία πια του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο και του Κιουταχή στη Στερεά είχε φέρει την Επανάσταση σε πολύ δύσκολη θέση...

Λ.ΒΕΙΚΟΣ[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]
Γ.ΔΡΑΚΟΣ[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

Ο στρατός του Κιουταχή (10.000 πεζοί και ιππείςπυροβόλα) στρατοπέδευσε κοντά στα Πατήσια και άρχισε τον αποκλεισμό της πόλης.
Οι υπερασπιστές της, αν και μόνο 1400 άντρες, ήταν αποφασισμένοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Μεσολογγιτών.
Ο Γιάννης Γκούρας (1791-1826) είχε οριστεί γενικός αρχηγός των στρατιωτικών δυνάμεων της ανατολικής Ελλάδας και είχε τη γενική ευθύνη για την άμυνα. Υπερασπίστηκε γενναία την Ακρόπολη ως το θάνατό του , τον Οκτώβριο του 1826.






Ένας άλλος Ρουμελιώτης οπλαρχηγός, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης , έχει αρχίσει να επιβάλλεται και να αναγνωρίζεται ως ο μόνος που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Κιουταχή και να σώσει την Ακρόπολη.


Στις 3 Ιουλίου 1826 ο Κιουταχής κατέλαβε την Αθήνα κι άρχισε τη στενή πολιορκία της Ακρόπολης.


Οι δυνάμεις των Ελλήνων ήταν μικρές(1.400 περίπου), ήταν όμως αποφασισμένοι ακολουθήσουν το παράδειγμα των Μεσολογγιτών. Ο αρχηγός τους Γιάννης Γκούρας προσπαθούσε να "κρατήσει" την Ακρόπολη και ταυτόχρονα "ζωντανή" την επανάσταση στη Στερεά, γιατί είχαν πληροφορίες ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις σκέφτονταν τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους, μόνο όμως από τις περιοχές που θα ήταν επαναστατημένες.


Ο πρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης Α. Ζαΐμης διόρισε το Γεώργιο Καραισκάκη γενικό αρχηγό των στρατευμάτων της ανατολικής στερεάς και υποσχέθηκε να τον στηρίξει με όλες τις δυνάμεις του. Ο Καραϊσκάκης ζήτησε μόνο τροφές και πολεμοφόδια και στρατοπέδευσε στο Χαϊδάρι.



Ο Καραϊσκάκης είχε το εξής σχέδιο:Ήξερε ότι δεν μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει κατά μέτωπο το στρατό του Κιουταχή. Έτσι, αποφάσισε να αποκόψει τον εφοδιασμό του τουρκικού στρατού από τη Θεσσαλία. Δημιούργησε, λοιπόν, φρουρές από τον Κορινθιακό κόλπο έως τον Ευβοϊκό.

Ο Κιουταχής αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αττική.

Μάλιστα και σε δυο μάχες που έδωσαν Τούρκοι και Έλληνες στην Αράχωβα και στο Δίστομο, οι Τούρκοι υποχρεώθηκαν σε μεγάλες ήττες( τέλη 1826 - αρχές 1827).
Οι επιχειρήσεις στη Στερεά Ελλάδα.
Με το μπλε βέλος η πορεία του Καραϊσκάκη.


Στις μάχες αυτές διακρίθηκε ο φιλέλληνας Φαβιέρος και φάνηκε η στρατιωτική μεγαλοφυία του Καραϊσκάκη.


Η μάχη της Αράχωβας. Στο ορθογώνιο με το 8 τα ταμπούρια των τούρκων. Οι Έλληνες νίκησαν. το σχέδιο του Καραισκάκη πέτυχε.

Ο Καραϊσκάκης στο στρατόπεδό του. Στον πίνακα αυτό του Βρυζάκη τον βλέπουμε να δείχνει με το χέρι μπροστά.
Στο μεταξύ, η κυβέρνηση ενίσχυσε τη φρουρά της Ακρόπολης και διόρισε αρχηγούς του στρατού και του στόλου τους Άγγλους Τσορτς και Κόχραν, οι οποίοι είχαν διαφορετική άποψη από τον Καραϊσκάκη και αποφάσισαν την αντιμετώπιση "κατά μέτωπο" του τουρκικού στρατού.


Μέσα σε λίγες βδομάδες απέναντι στον Κιουταχή δημιουργήθηκε ο μεγαλύτερος στρατός ξηράς που είχε ως τότε εκστρατεύσει για την ελληνική επανάσταση: περισσότεροι από 10.000 άνδρες.Η τελική αναμέτρηση πλησίαζε.


Στις 16 Απριλίου 1827 έγινε γενική επίθεση των Ελλήνων με την υποστήριξη των πυροβόλων του στόλου, που ανέτρεψε τις θέσεις των Οθωμανών στον Πειραιά. Την υποχώρησή τους κάλυψε δύναμη περίπου 300 Αλβανών, η οποία παραδόθηκε στους Έλληνες. Παρά τα αυστηρά μέτρα που πήρε ο Καραϊσκάκης, η σφαγή τους δεν αποφεύχθηκε. Πολλοί φιλέλληνες αποχώρησαν και για να αποφύγουν τα χειρότερα αποφασίστηκε η άμεση επίθεση ενάντια στις δυνάμεις του Κιουταχή παρά τις αντιρρήσεις του Καραϊσκάκη.
Στις 22 Απριλίου 1827, παρά τις εντολές που είχε δώσει ο Καραϊσκάκης να μη ρίξουν ούτε ένα βόλι, ξέσπασαν ανεξέλεγκτες συγκρούσεις στην πρώτη γραμμή, στο Φάληρο. Αν και άρρωστος στη σκηνή του, ο Καραϊσκάκης τρέχει με το άλογό του προς τα εκεί για να περιορίσει το κακό, κι εκεί τον χτύπησε ένα βόλι.


Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας, 23 Απριλίου, ξεψύχησε. Ήταν η μέρα της γιορτής του. Η απώλεια ήταν τεράστια.
Στη μάχη που έδωσαν οι Έλληνες στον Ανάλατο εξελίχθηκε σε μεγάλη καταστροφή. Ο Κιουταχής χτύπησε με πεζικό και ιππικό τους Έλληνες και πολλοί οπλαρχηγοί σημαντικοί σκοτώθηκαν ενώ και η φρουρά της Ακρόπολης αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει. Η επίθεση των Ελλήνων στον Ανάλατο έγινε με το χειρότερο δυνατό συντονισμό, χωρίς ικανούς αρχηγούς , σε ατμόσφαιρα βαριά εξαιτίας του θανάτου του αρχηγού. Οι δυνάμεις του Κιουταχή με ευκολία πέτυχαν τη μεγαλύτερη νίκη τους σ’ όλη τη διάρκεια του επαναστατικού αγώνα. . Σχεδόν 1.000 Έλληνες και φιλέλληνες σκοτώθηκαν, ο πολυάριθμος στρατός των Τσορτς και Κόχραν διαλύθηκε και οι ελπίδες των Ελλήνων βούλιαξαν Στις 26 Μαΐου 1826 παραδόθηκε με συνθήκη η Ακρόπολη. Ο Κιουταχής φρόντισε η συνθήκη να γίνει απόλυτα σεβαστή και 2.100 άτομα οδηγήθηκαν στη Σαλαμίνα

Η κατάσταση ήταν πια τραγική, αφού μετά την κυριαρχία του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, κυριάρχησε κι ο Κιουταχής στη Στερεά.