ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Άγιο Πνεύμα
Το Άγιο Πνεύμα ως περιστέρι σε βιτρώ στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη.Ο όρος Άγιο Πνεύμα, χρησιμοποιείται από θρησκείες που βασίζονται στην Αγία Γραφή για να περιγράψει είτε τη θεία δύναμη που βρίσκεται σε ενέργεια είτε το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Χριστιανισμός
Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη στο χριστιανικό κόσμο, το Άγιο Πνεύμα είναι ομοούσιο με τον Πατέρα και τον Υιό.

Κατά την Ορθόδοξη εκκλησία «εκπορεύεται» από τον Πατέρα, ενώ κατά την Καθολική εκκλησία και από τον Υιό. Η διαφορά αυτή είναι γνωστή ως filioque (λατ. «και εκ του Υιού»).

Το Άγιο Πνεύμα στο Ορθόδοξο εορτολόγιο
Η εορτή του Αγίου Πνεύματος είναι κινητή. Είναι πάντοτε Δευτέρα, 7 εβδομάδες μετά το Πάσχα. Η ημέρα αυτή είναι αργία για τις δημόσιες υπηρεσίες και πολλούς εργαζόμενους γραφείου.

Άγιο Πνεύμα
Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός. Είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και κατά το Σύμβολο της Πίστεως «συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται» με τον Πατέρα και με τον Υιό, ίσο κατά τη λατρεία και την τιμή. Το Άγιο Πνεύμα εμφανίζεται στην Καινή Διαθήκη εξ αρχής να μεταδίδει υπερφυσικά χαρίσματα, υποδηλώνοντας πως το Πνεύμα είναι προσωπικός παράγοντας Θείας δυνάμεως, ιδίως δε όταν υπό του Ιησού Χριστού ματρυρείται πως η βλασφημία προς Αυτό, αποτελεί μη ασυγχώρητο αμάρτημα. Ταυτόχρονα στα χωρία της Αγίας Γραφής αποκαλείται ως «Παράκλητος»[1], ο οποίος θα έλθει να αντικαταστήσει «εν πάσι παρά τοις μαθηταίς», τον απερχόμενο ήδη Κύριο.

Στις επιστολές του απ. Παύλου, το Άγιο Πνεύμα παρουσιάζεται να ερευνά τα βάθη του θεού, να διαιρεί και να ενεργεί τα χαρίσματα στα μέλη της Εκκλησίας, να κατοικεί μέσα μας έχοντας ως ναό το σώμα μας, να μας αναγεννά και να μιλά μέσω των προφητών και των θεοπνεύστων ανδρών[2]. Πρέπει να τονιστεί πως η διδασκαλία περί του Αγίου Πνεύματος κηρύχθηκε από την εκκλησία από τα αποστολικά ακόμα έτη, αλλά έλαβε οριστική διατύπωση κατά την εποχή της Α΄ και Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, όταν και είχαν ανακύψει οι αμφισβητήσεις περί της Θεότητας του Αγίου Πνεύματος, υπό των πνευματομάχων, ιδίως δε των Ανομοίων και των Μακεδονιανών.

Η σχέση του Αγίου Πνεύματος με τον Πατέρα και τον Υιό

Πεντηκοστή - Η επιφοίτηση του Αγίου ΠνεύματοςΤο Άγιο Πνεύμα "εκπορεύεται αϊδίως[3] εκ του Πατρός"[4], και αποστέλλεται από τον Υιό, κατά την Θεία οικονομία, εν χρόνω στον κόσμο, τελειώνοντας το έργο της απολυτρώσεως, όπως ρητά αναφέρεται στο Ιωάν. 15:26[5]. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία, μόνο "ο Πατήρ αιτία εστί...του Πνεύματος"[6], και όχι και ο Υιός, όπως δογμάτισαν οι Ρωμαιοκαθολικοί με το Φιλιόκβε. "Είνε προφανές, ότι το δι' Υιού οι Πατέρες ...δεν δύνανται να εννοώσιν, ως εννοούσιν αυτό οι Λατίνοι"[7].

Το Άγιο Πνεύμα έχει την αιτιατή αρχή του στον Πατέρα, με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι ο Υιός. Έτσι ο Υιός γεννάται προαιωνίως, ενώ το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται προαιωνίως εκ του Πατρός, τα οποία αποτελούν και τα λεγόμενα Υποστατικά Ιδιώματα τους, δηλ. οι μή κοινές ιδιότητες που έχουν οι υποστάσεις της Τριάδας. Έτσι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Υιού εκφαντορικώς, ως ενέργεια, αλλά δια του Πατρός υπαρκτικώς[8], δηλαδή φυσικώς. Είναι χαρακτηριστικό δε πως υπό το πρίσμα της Αυγουστίνιας θεολογίας, το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται υπαρκτικώς και από τον Υιό, καταργώντας τις ακοίνωτητες ιδιότητες της Αγίας Τριάδος, παρότι ο Γρηγόριος Νύσσης, αλλά και ο πνευματικός Πατήρ του Αυγουστίνου, Αμβρόσιος Μεδιολάνων διαφωνούν αναφέροντας πως το Άγιο Πνεύμα «εν τω μήτε μονογενώς εκ του Πατρός αποστήναι, και εν τω δι αυτού πεφηνέναι»[9], ενώ ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει, πως η διάκρισις των ιδιαζόντων (ακοινωνήτων) σημείων είναι ασύγχητος[10].

Γι'αυτό και ο ρόλος του Υιού στην ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος δεν είναι σχέση αιτίας, αλλά συγκατάθεσης. Ο Γρηγόριος Νύσσης διευκρινίζει αυτή τη σχεση, με την εξής διάκριση «Η διαφορά Υιού και Πνεύματος ως προς την εμφάνιση στην ύπαρξη, στην έλευση, στην ύπαρξη αυτών των δύο, είναι ότι ο μεν Υιός προέρχεται προσεχώς (ήτις άμεσα) εκ του Πατρός, εκ του αιτίου, το δε Πνεύμα προέρχεται δι’ Εκείνου που προέρχεται προσεχώς, δηλαδή δια του Υιού». Έτσι τονίζει ότι «κατά αυτόν τον τρόπο, η μεσιτεία, η μεσολάβηση του Υιού στη θεία ζωή, στη θεία ύπαρξη διαφυλάττει την ιδιότητά Του ως Μονογενούς». Για να παραμείνει ο Υιός ως ο Μονογενής, πρέπει να Του αναγνωρίστεί το «προσεχώς», διότι αλλιώς θα είχαμε δύο Υιούς κατά κάποιο τρόπο. Ενώ δηλαδή η φυσική, η ουσιώδης σχέση του Πνεύματος προς τον Πατέρα δεν καταργείται, διότι στον Υιό υπάρχει όλη η θεία φύση και συνεπώς, ως προς τη φύση, κοινωνεί με τον Πατέρα και το Πνεύμα, έρχεται στην ύπαρξη δια της μεσολαβήσεως του Υιού. Αυτό δεν έχει σχέση με το Filioque στο επίπεδο της αϊδίου υπάρξεως του Θεού, γιατί τόσο ο Υιός όσο και το Πνεύμα δεν είναι αίτια. Δηλαδή, ενώ ο Υιός μπορεί κατά κάποιο τρόπο να μεσολαβεί στο να έρθει στην ύπαρξη το Άγιο Πνεύμα, αυτό δεν κάνει τον Υιό αίτιο του Πνεύματος, καθώς Το αίτιο παραμένει μόνο ο Πατήρ. Η διευκρίνιση αυτή, διατηρεί την αρχή, τη βασική Χριστιανική πίστη, ότι μόνο ο Πατήρ είναι ο αίτιος και ότι ο Υιός με κανένα τρόπο δεν μπορεί να νοηθεί ως συναίτιος της υπάρξεως του Πνεύματος.

Αγιογραφικά εδάφια περί του Αγίου Πνεύματος
Στη συνέχεια, παρατίθενται μερικά χωρία που δείκνύουν το Άγιο Πνεύμα ως πρόσωπο:

«Ο δε Παράκλητος, το Πνεύμα το ΄Αγιον ό πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, Εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον υμίν».[11]
«Όταν δε έλθη Εκείνος, το Πνεύμα τής αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν. Ου γαρ λαλήσει αφ' εαυτού, αλλ’ όσα αν ακούση λαλήσει και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν. Εκείνος εμέ δοξάσει, ότι εκ τού εμού λήψεται και αναγγελεί υμίν».[12]
«Είπεν δε το Πνεύμα τω Φιλίππω: πρόσελθε και κολλήθητι τω άρματι τούτω».[13]
«Ήσαν δε εν Αντιοχεία κατά την ούσαν εκκλησίαν προφήται και διδάσκαλοι ό τε Βαρναβάς και Συμεών ο καλούμενος Νίγερ και Λούκιος ο Κυρηναίος, Μαναήν τε Ηρώδου τού τετράρχου σύντροφος, και Σαύλος. Λειτουργούντων δε αυτών τω Κυρίω και νηστευόντων, είπεν το Πνεύμα το Άγιον: "Αφορίσατε δή μοι τον Βαρναβάν και Σαύλον εις το έργον ό προσκέκλημαι αυτούς". Τότε νηστεύσαντες, και προσευξάμενοι και επιθέντες τας χείρας αυτοίς απέλυσαν».[14]
«Έδοξεν γαρ τω Αγίω Πνεύματι και ημίν, μηδέν πλέον επιτίθεσθαι υμίν βάρος, πλην τών επαναγκές τούτων».[15]
«Ωσαύτως δε και το Πνεύμα συναντιλαμβάνεται ταις ασθενείαις ημών, το γαρ τι προσευξόμεθα καθό δει ουκ οίδαμεν, αλλ’ αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις. Ο δε ερευνών τας καρδίας, οίδεν τι το φρόνημα του Πνεύματος, ότι κατά Θεόν εντυγχάνει υπέρ αγίων».[16]
«Ημίν δε ο Θεός απεκάλυψεν δια του Πνεύματος Αυτού, το γαρ Πνεύμα πάντα ερευνά και τα βάθη του Θεού. Τις γαρ οίδεν ανθρώπων τα τού ανθρώπου ει μη το πνεύμα του ανθρώπου το εν αυτώ; Ούτως και τα τού Θεού, ουδείς οίδεν ει μη το Πνεύμα τού Θεού».[17]
«Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται».[18]
«Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον του Θεού, εν ω εσφραγίσθητε εις ημέραν απολυτρώσεως».[19]

«ΝΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΕΠΙ ΠΑΣΑΝ ΣΑΡΚΑ ΕΚΚΕΧΥΤΑΙ»

Κείμενο: ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΟΝΤΖΟΣ Θεολόγος - Καθηγητής

Η μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, την οποία η Εκκλησία μας εορτάζει και πανηγυρίζει λαμπρά, φέρνει στη σκέψη όλων ημών των πιστών το τρίτο Πρόσωπο της Τριαδικής Θεότητας, το Πνεύμα το Άγιο, τον Παράκλητο κι' αυτό διότι, το Θείο Αυτό Πρόσωπο είναι ο πρωτοστάτης αυτής της εορτής. Η κάθοδός Του στον κόσμο την ευλογημένη εκείνη ημέρα της Πεντηκοστής, στο υπερώο της Ιερουσαλήμ (Πράξ.2:1) σήμανε μια νέα εποχή για την πορεία του κόσμου και την ιστορία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους.

Για τον πολύ κόσμο και δυστυχώς και για πολλούς πιστούς ο Κύριος και Θεός μας Άγιον Πνεύμα είναι o «μεγάλος άγνωστος» και λίαν δυσχερής η κατανόησή Του. Δεν είναι άμοιρη ευθυνών, βεβαίως, η δυτικής εμπνεύσεως εικονογραφία της Αγίας Τριάδος, η οποία παρουσιάζει τον Θεό Παράκλητο με τη απαράδεκτη πτηνομορφική παράσταση, με συνέπεια να μην εκλαμβάνεται Αυτός, από τους μη έχοντας θεολογική παιδεία και εκκλησιαστική συνείδηση, ως θείον Πρόσωπο, αλλά ως μια απλή συμβολική παράσταση κάποιας αφηρημένης δυνάμεως του Θεού. Επί τη ευκαιρία είναι ανάγκη, η εν λόγω εικονική παράσταση της Αγίας Τριάδος να αποσυρθεί από την ορθόδοξο λατρεία και να αντικατασταθεί από την συμβολική παράσταση των τριών αγγελικών μορφών, της Φιλοξενίας του Αβραάμ. Αυτή είναι η γνήσια ορθόδοξη εικονογράφηση του Τριαδικού Θεού.

Το Άγιον Πνεύμα δεν είναι κάποια απρόσωπη δύναμη του Θεού, όπως βλάσφημα δίδασκαν και διδάσκουν οι ανά τους αιώνες πνευματομάχοι αιρετικοί. Είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, Θεός αληθινός, διότι μετέχει της θείας ουσίας ισότιμα με τον Πατέρα και τον Υιό. Είναι επίσης πρόσωπο αληθινό, προσωπικότητα ενσυνείδητη, έχοντας τη δική Του υποστατική ιδιότητα, η οποία Τον καθιστά ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα, χωρίς να συγχέεται με τα άλλα πρόσωπα της Θεότητος. Σύμφωνα με την βιβλική διδασκαλία, η οποία κατανοήθηκε ορθώς μόνο μέσα στην Εκκλησία, το προσωπικό υποστατικό ιδίωμα του Κυρίου Παρακλήτου, τον Οποίο τον καθιστά μοναδικό, είναι η αϊδια εκπόρευσή Του από τον Πατέρα.

Η αιρετική προσθήκη από την παπική ετεροδοξία της βλάσφημης διδασκαλίας της εκ και του Υιού εκπορεύσεώς Του (Filioque), αποτελεί σοβαρή εκτροπή από την βιβλική και αγιοπατερική διδασκαλία της αρχέγονης Εκκλησίας και ανατροπή της χριστιανικής πίστεως περί υποστατικών ιδιωμάτων των Θείων Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Η φράγκικη αυτή σοβαρή κακοδοξία, η οποία ενσωματώθηκε αυθαίρετα στο Σύμβολο της Πίστεως το 1019, από την παπική εκκλησία και έγινε πίστη της, αποτελεί την κυριότερη αιτία του σχίσματος του 1054 και το σοβαρότερο σημείο τριβής των σχέσεων της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και του παπισμού. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως οι Δυτικοί εμάς τους ορθοδόξους μας θεωρούν αιρετικούς, διότι απορρίπτουμε την διδασκαλία του Filioque!

Οι μετά το σχίσμα Πατέρες, Ομολογητές και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, με προεξάρχοντες τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, τον Άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό, τον Γεώργιο Σχολάριο και άλλους πολλούς, έδωσαν τιτάνιους αγώνες κατά αυτής της αιρετικής διδασκαλίας, διότι θεωρήθηκε ως μια ακόμα σοβαρή τριαδολογική κακοδοξία, η οποία βεβηλώνει (το σχετικώς αποκεκαλυμένο) μυστήριο της υπάρξεως του Τριαδικού Θεού. Επιγραμματικά αναφέρουμε ότι η αιρετική πίστη του Filioque καταργεί την μοναρχία της Θεότητος και δημιουργεί δύο αρχές στην Αγία Τριάδα. Συγχέει το προσωπικό υποστατικό ιδίωμα του Πατρός, περί της εκπορεύσεως του Πνεύματος, με αυτό του Υιού και υποβιβάζει τη θέση του Αγίου Πνεύματος, ως προς την ισότιμη ύπαρξή Του στη Θεότητα, ως δήθεν πρόσωπο υπηρετούντος την θέληση του Πατρός και του Υιού! Αυτό σημαίνει ότι η κακοδοξία αυτή, η οποία δυστυχώς συντηρείται επιδεικτικά από τους παπικούς, έχει τεράστιες σωτηριολογικές επιπτώσεις στο ανθρώπινο γένος και αποτελεί το σημαντικότερο εμπόδιο επαναπροσέγγισης Ορθοδοξίας και δυτικών ετεροδόξων.

Το Άγιον Πνεύμα ήταν πάντοτε παρόν, μαζί με τα άλλα δύο Θεία Πρόσωπα της Τριάδος, στην διαδικασία της δημιουργίας του κόσμου και την επεργασία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. «Πνεύμα Κυρίου πεπλήρωκε την οικουμένην» (Σοφ.Σολ.1:7). Είναι το Πνεύμα του Θεού (Ματθ.12:28), το Οποίο επισκιάζει, διαπερνά και ζωογονεί τα πάντα. Τακτοποιεί και ωραιοποιεί την δημιουργία του Θεού. «Εξαποστελείς το πνεύμα σου, και κτισθήσονται, και ανακαινιείς το πρόσωπον της γης» αναφωνεί ο ψαλμωδός (Ψαλμ.103:30). Το «Πνεύμα του Κυρίου» (Πράξ.5:9) μεταμορφώνει ανθρώπινες προσωπικότητες της προχριστιανικής αρχαιότητος ώστε να γίνουν όργανα της θείας βουλήσεως για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, όπως οι προφήτες, οι οποίοι έγιναν οι διαμηνυτές του θελήματος του Θεού στον κόσμο (Πράξ.28:25,Εβρ.1:1).

Η ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού έγινε τη συνεργεία του Αγίου Πνεύματος. «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι» (Λουκ.1:35) ανήγγειλε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στην Θεοτόκο τη στιγμή του Ευαγγελισμού Της και «Το γαρ εν αυτή (τη Παρθένω) γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν Αγίου» (Ματθ.1:20) διαβεβαίωσε ο άγγελος Κυρίου στον Ιωσήφ. Το Άγιον Πνεύμα αναπαύεται στο Χριστό (Ησ.61:1), παρίσταται στην Βάπτισή Του για την επιβεβαίωση της μεσσιανικής Του ιδιότητος (Ματθ.3:15). Τον στηρίζει ως άνθρωπο στο έργο της σωτηρίας του κόσμου (Ματθ.4:1). Μέσω του Πνεύματος του Κυρίου ευαγγελίζεται τους πτωχούς, ιατρεύει τους ασθενείς, κηρύσσει την ελευθερία στους αιχμαλώτους και δίνει την ανάβλεψη των τυφλών (Λουκ.4:18). «Εν Πνεύματι Θεού» διώχνει τα δαιμόνια (Ματθ.12:28). Το Άγιο Πνεύμα είναι ο σύνδεσμός Του με τον Πατέρα (Λουκ.10:21).

Ο Παράκλητος, «το Πνεύμα της αληθείας», θα γίνει ο συνεχιστής του απολυτρωτικού έργου του Χριστού «εις τον αιώνα» (Ιωάν.14:15). Αυτός θα πάρει τη θέση Του στο έργο της σωτηρίας, «εάν δε πορευθώ, πέμψω αυτόν (τον Παράκλητον) προς ημάς και ελθών εκείνος ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως . όταν έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16:7,13) διαβεβαίωσε ο Χριστός τους μαθητές Του, λίγο πριν το εκούσιο πάθος Του. Σε ερώτηση των μαθητών προς τον Κύριο Ιησού Χριστό, μετά την ανάστασή Του: «Κύριε εν τω χρόνω τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν τω Ισραήλ;», τους απάντησε πως «ουχ υμών γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία, αλλά λήψεσθε δύναμιν επελθόντος του Αγίου Πνεύματος εφ' υμάς, και έσεσθέ μοι μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης» (Πράξ.1:6-8-). Με την έμμεση αυτή απάντησή Του ο Κύριος δήλωνε πως η Βασιλεία του Θεού είναι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία Του. Η αγία ημέρα της Πεντηκοστής είναι η απαρχή μιας νέας εποχής, της εσχατολογικής, η οποία θα περατωθεί με το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας.

Η ευλογημένη επαγγελία του Χριστού πραγματοποιήθηκε την αγία αυτή ημέρα. Πενήντα ημέρες μετά τη λαμπροφόρο Ανάστασή Του, το Πανάγιο Πνεύμα κατήλθε στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, όπου «ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό» συνηγμένοι οι άγιοι Απόστολοι (Πράξ.2:1). Ο ερχομός Του ήταν κάτι σαν «εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας» και η ορατή παρουσία Του ήταν ως «γλώσσαι ωσεί πυρός», το Οποίον «εκάθισέ τε εφ' ένα έκαστον αυτών (των μαθητών)» (Πράξ.2:3-4). Σύμφωνα με τον θεόπνευστο συγγραφέα του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων, το «Ευαγγέλιον του Πνεύματος», όπως αποκαλείται αυτό, μεταμόρφωσε κυριολεκτικά τους αγράμματους μαθητές σε νέες δυναμικές προσωπικότητες, με πρώτο ορατό σημείο το φαινόμενο του «λαλείν ετέραις γλώσσες καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι» (Πράξ.2:4), εκπληρώνοντας την θαυμαστή προφητεία του Ιωήλ, πως στους έσχατους καιρούς θα γίνει η έκχυσις των δωρεών του Αγίου Πνεύματος «επί πάσαν σάρκαν» σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, υπερνικώντας το εμπόδιο της γλωσσικής και οποιασδήποτε άλλης διαφοράς (Ιωήλ,3:1). Έτερο απτό φαινόμενο της προσωπικής μεταμορφώσεως των Αποστόλων υπήρξε η θαρραλέα ομιλία του Πέτρου προς τους εκστατικούς, μπροστά στο παράδοξο φαινόμενο, όχλους της Ιερουσαλήμ (Πραξ.2:1436). Το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό. Ο εμπνευσμένος από το Πνεύμα του Θεού λόγος του κορυφαίου αποστόλου «κατενύγησε την καρδίαν» των όχλων (Πράξ.2:37) με αποτέλεσμα ευθύς αμέσως να ζητούν από τους αποστόλους: «τι ποιήσομεν άνδρες αδελφοί;». Ο Πέτρος τους προέτρεψε: «μετανοήσατε, και βαπτισθήτω έκαστος υμών επί το ονόματι Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών, και λήψεσθε την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος». Εκείνοι «ασμένως αποδεξάμενοι τον λόγον αυτού εβαπτίσθησαν, και προσετέθησαν τη ημέρα εκείνη ψυχαί ωσεί τρισχίλιαι» (Πράξ.2:37-41). Έτσι γεννήθηκε το ορατό επί γης στρατευόμενο μέρος της Εκκλησίας του Θεού. Η αγία Πεντηκοστή θεωρείται ως η εν Αγίω Πνεύματι γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μας!

Η Αγία μας Εκκλησία είναι, σύμφωνα με την βιβλική θεολογία, το σώμα του Χριστού και Αυτός η κεφαλή του σώματος (Εφεσ.5:23) Το Άγιο Πνεύμα είναι η ψυχή του εκκλησιαστικού αυτού σώματος. Όπως στο φυσικό ανθρώπινο σώμα η ψυχή ζωοποιεί το σώμα, τι ίδιο και η παρουσία του Παρακλήτου ζωοποιεί την Εκκλησία, κάνει το εκκλησιαστικό σώμα εύρωστο, δυνατό και αθάνατο. Αυτό σημαίνει ότι τα μέλη του σώματος, οι πιστοί (Α΄Κορ.12:12), ζούμε, μέσα στην Εκκλησία, χάρις στο ενοικούν σε Αυτή Πνεύμα του Θεού, την όντως ζωή. Μέσα σε αυτή υπάρχουμε, τρεφόμαστε με ουράνια τροφή, κεχαριτωνόμαστε, αγιαζόμαστε, σωζόμαστε και θεωνόμαστε. «Η αγάπη του Θεού εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του δοθέντος ημίν» (Ρωμ5:5) διακηρύττει ο απόστολος Παύλος.

Ο απόστολος των Εθνών τονίζει επίσης κατηγορηματικά πως «Ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη'ν Πνεύματι Αγίω» (Α'Κορ.12:3). Αυτό σημαίνει πως ο Θεός Παράκλητος είναι πλέον ο κύριος της Εκκλησίας και του κόσμου, μετά την Ανάληψη του Χριστού. Αυτός μας κάνει γνωστό τον Λυτρωτή μας Ιησού Χριστό και ενεργοποιεί το σωτήριο έργο Του σε κάθε άνθρωπο, που θέλει να σωθεί. Κατά συνέπεια, όχι μόνο η άρνηση του απολυτρωτικού έργου του Χριστού, αλλά και η άρνηση της συμμετοχής του Αγίου Πνεύματος στη λυτρωτική διαδικασία του κόσμου, αποτελεί πρωταρχική αιτία απώλειας της σωτηρίας πολλών.

Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο εκδηλώνεται ποικιλότροπα, με «διαιρέσεις χαρισμάτων», με «διαιρέσεις διακονιών», με «διαιρέσεις ενεργημάτων» (Α'Κορ.12:4-6), με καρποφορία πνευματικών καρπών (Γαλ.5:22). Κάθε αγαθό και δωρεά που δίνεται στους ανθρώπους είναι προϊόν του Αγίου Πνεύματος. Σε κάθε άνθρωπο «δίδεται η φανέρωσις του Πνεύματος προς το συμφέρον» αυτού (Α'Κορ.12:7)

Το Άγιο Πνεύμα μοιράζει χαρίσματα στους πιστούς τα οποία είναι χρήσιμα για τη σωτηρία τη δική τους, αλλά και για το σωστικό έργο της Εκκλησίας. Σε άλλον «δίδοται λόγος σοφίας, άλλω δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα, ετέρω δε πίστις εν τω αυτώ Πνεύματι, άλλω δε χαρίσματα ιαμάτων εν τω αυτώ Πνεύματι, άλλω δε ενεργήματα δυνάμεων, άλλω δε προφητεία, άλλω δε διακρίσεις πνευμάτων, ετέρω δε γένη γλωσσών, άλλω δε ερμηνεία γλωσσών. Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται» (Α'Κορ.12:8-11).

Το Άγιο Πνεύμα μοιράζει διακονίες στο λαό του Θεού, οι οποίες υπάρχουν για να διακονούν καθολικά τις πνευματικές και υλικές ανάγκες του, εις τρόπον ώστε να ζει ο πιστός αποκλειστικά μέσα στην χάρη του Θεού και να μην έχει ανάγκη από τα «σκύβαλα» του κόσμου (Φιλιπ.3:. Η Εκκλησία του Θεού υπάρχει για να μεταλλάσσει ολοκληρωτικά και καθολικά τον άνθρωπο της αμαρτίας και της φθοράς σε νέα αναγεννημένη και χαριτωμένη ύπαρξη. Πρώτ' απ' όλα το «Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού» (Πραξ.20:28). Ακολούθως όρισε «εν τη Εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών» (Α'Κορ.12:28). Επίσης το Πνεύμα του Θεού «έδωκε τους μεν τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού» (Εφ. 4:11-12).

Το Άγιο Πνεύμα καρποφορεί στις καρδιές των πιστών υπέροχους και σπανίους πνευματικούς καρπούς, ως αποτέλεσμα επίπονης καλλιέργειας. Ο θεόπνευστος απόστολος αφού αναφέρει τα βδελυρά έργα τη σαρκός, τα οποία είναι οι καρποί της αμαρτίας, παραθέτει στη συνέχεια του καρπούς του Πνεύματος, οι οποίοι είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ.5:22-23). Οι καρποί της σαρκός καταδεικνύουν τον άνθρωπο της πτώσεως, της αμαρτίας και της φθοράς, οι δε καρποί του Πνεύματος φανερώνουν, «ως πόλις επάνω όρους κειμένη» (Ματθ.5:14), τον αναγεννημένο εν Χριστώ άνθρωπο της χάριτος και της σωτηρίας. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας είχε πει πως «εκ γαρ του καρπού το δένδρον γινώσκεται» (Ματθ.12:33), έτσι και ο πνευματικός αναγεννημένος άνθρωπος ξεχωρίζει από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που είναι στολισμένος.

Το Άγιο Πνεύμα συνεχίζει το απολυτρωτικό έργο του Χριστού μας μετά την εις Ουρανούς Ανάληψή Του. Αυτός διαχέει τις άκτιστες δωρεές του Θεού στους ανθρώπους και ολόκληρη τη δημιουργία. Αυτός είναι ο πραγματικός τελετουργός των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας μας, μέσω των οποίων οι πιστοί αγιαζόμαστε και σωζόμαστε. Αυτός καθιστά τους λειτουργούς της Εκκλησίας μας κεχαριτωμένα όργανά Του, για την επιτέλεση του σωστικού έργου του λαού του Θεού. Αυτός εμπνέει πνεύματα προφητείας και σοφίας. Αυτός διαφυλάσσει την Εκκλησία από τις επιβουλές των οργάνων της πλάνης και του ψεύδους (Ιωάν.16:13). Αυτός μοιράζει χαρίσματα στους πιστούς (Α΄Κορ.12:4) και πραγματοποιεί την υιοθεσία μας στο Θεό (Γαλ.4:6). Αυτός συγκροτεί όλον τον θεσμό της Εκκλησίας (Λουκ.24:49).

Η παρουσία λοιπόν του Κυρίου μας Παρακλήτου στην Εκκλησία είναι τόσο σημαντική ώστε «Ει μη Πνεύμα παρήν, ουκ αν συνέστη η Εκκλησία» τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος (Ε.Π.50,459). Χάρις στην παρουσία Εκείνου βιώνουμε το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού και γευόμαστε τις ακένωτες σωτήριες δωρεές Του. «Είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες΄ αύτη γαρ ημάς έσωσεν». Δεν έχουμε παρά να κλείνουμε γόνυ λατρείας και προσκυνήσεως προς Αυτόν και να Του ζητήσουμε έτι φωτισμό γνώσεως και ψυχοσωματική κάθαρση από κάθε ρύπο αμαρτίας.

Αγιο Πνεύμα














Το τρίτο πρόσωπο της Τριάδας. Επειδή στη γλώσσα μας χρησιμοποιούμε το άρθρο "το" όταν αναφερόμαστε στο Αγιο Πνεύμα, μένουμε πολλές φορές με την εντύπωση πως το Αγιο Πνεύμα είναι ένα αντικείμενο χωρίς προσωπικότητα. Αυτό, είναι ένα τεράστιο λάθος. Το Αγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, είναι ευαίσθητος και μπορεί κανείς να τον λυπήσει. Είναι εδώ στη γη για να καθοδηγεί τους Χριστιανούς στη ζωή αυτή με τη Θεϊκή σοφία, και να τους γεμίζει με την ίδια δύναμη που είχε και ο Ιησούς για να εκπληρώσουν το έργο που ο Ιησούς ανέθεσε στην εκκλησία Του. Αυτός, το Αγιο Πνεύμα εστιάζει σε κάποιον άλλο και όχι στον εαυτό Του. Όπως τα μάτια του σώματός μας μέσα από τα οποία βλέπουμε τα φυσικά πράγματα, σπάνια το Αγιο Πνεύμα εστιάζει στον εαυτό Του αλλά περισσότερο μας δείχνει τον Χριστό - Αυτόν, μέσα από τον οποίο όλη η ζωή φαίνεται κάτω από ένα καινούριο φως.



Στην Αγία Γραφή δηλώνεται ξεκάθαρα πως ο τρισυπόστατος Τριαδικός Θεός ενεργεί σαν μια οντότητα. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε αυτό τον τρόπο που ενεργεί η Αγία Τριάδα (Πατέρας, Υιός, Αγιο Πνεύμα), αν φανταζόμασταν τον Πατέρα ως τον γενικό διευθυντή, τον Υιό ως τον αρχιτέκτονα και το Αγιο Πνεύμα ως τον εργολάβο.
Σε όλη τη διακονία Του επάνω στη γη ο Ιησούς βασιζόταν απόλυτα στο Αγιο Πνεύμα. Πριν το Αγιο Πνεύμα έρθει επάνω Του στον Ιορδάνη ποταμό, ποτέ δεν κήρυξε ή δεν έκανε κάποιο θαύμα. Μετά την βάπτισή Του, ότι έκανε ήταν με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Όταν έφτασε ο χρόνος να αφήσει τους μαθητές Του, υποσχέθηκε πως από τον ουρανό θα τους έστελνε το Αγιο Πνεύμα, για να είναι ο Παράκλητος, ο βοηθός τους που θα τους προμηθεύει ότι χρειάζονται για τις πνευματικές τους ανάγκες. Αυτή η υπόσχεση εκπληρώθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής όταν όλοι βαπτίσθηκαν με το Αγιο Πνεύμα.


Το βάπτισμα με το Αγιο Πνεύμα, είναι ένα υπερφυσικό γέμισμα με δύναμη από τον Θεό για να είναι αποτελεσματικοί οι Χριστιανοί στο έργο που ο Χριστός τους έχει αναθέσει.
Απόδειξη του βαπτίσματος με το Αγιο Πνεύμα είναι η γλωσσολαλιά, ("Το στόμα μιλΑει από το περίσσεμα της καρδιάς" Ματθ. 12:34) δηλαδή το να μιλάει κανείς σε μια γλώσσα που δεν την έμαθε ποτέ αλλά το Αγιο Πνεύμα του τη δίνει και βοηθάει τον Χριστιανό να χτίσει την δική του προσωπική πνευματική ζωή, με απ' ευθείας και συνεχόμενη επικοινωνία με τον Θεό. Είναι η πόρτα για μια ζωή όπου και τα χαρίσματα αλλά και ο καρπός του Αγίου Πνεύματος θα πρέπει να είναι φανερά. Στην εκκλησία της Καινής Διαθήκης αυτό το γεγονός το θεωρούσαν εντελώς φυσιολογικό και ίσχυε για όλους τους πιστούς.
Μετά το βάπτισμα με το Αγιο Πνεύμα, ο βασικός σκοπός της "γλωσσολαλιάς" είναι για προσωπική επικοινωνία με το Θεό, λατρεία και προσευχή. Ο Χριστιανός δεν καταλαβαίνει με το μυαλό του αυτά που λέει, αλλά το πνεύμα του έχει μια διαρκή επικοινωνία με τον Θεό και με αυτό τον τρόπο οικοδομεί τον εαυτό του.

Η πλήρης έκχυση του Αγίου Πνεύματος, πάντοτε προκαλεί μια ποικιλία από υπερφυσικές εκδηλώσεις. Μέσα από αυτές οι Χριστιανοί αποκτούν την ικανότητα να υπηρετούν ο ένας τον άλλο, σε πολύ υψηλότερο επίπεδο από αυτό που θα μπορούσε η φυσική ικανότητα ή η μόρφωση να προσφέρει.

Άγιο Πνεύμα
Το Άγιο Πνεύμα είναι η πηγή της αλήθειας. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα και θα σας δώσει έναν άλλον Παράκλητο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα, το Πνεύμα της αλήθειας, το οποίο ο κόσμος δεν μπορεί να λάβει, επειδή δεν το βλέπει ούτε το γνωρίζει. Εσείς όμως το γνωρίζετε, επειδή μένει μαζί σας και θα είναι μέσα σας." (Ιωάννης 14: 16 – 17)
Η αποδοχή του Αγίου Πνεύματος αναφέρεται ως αναγέννηση. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Αποκρίθηκε ο Ιησούς: Σε διαβεβαιώνω απόλυτα πως αν κάποιος δεν γεννηθεί από νερό και Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού. Εκείνο που έχει γεννηθεί από τη σάρκα είναι σάρκα κι εκείνο που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα είναι Πνεύμα. Μην θαυμάσεις ότι σου είπα. Πρέπει να γεννηθείτε από επάνω." (Ιωάννης 3: 5 – 7)

Για να λάβουμε το Άγιο Πνεύμα, πρώτα να το ζητήσουμε και μετά να υπακούσουμε στην καθοδήγησή Του. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Αν λοιπόν εσείς που είστε πονηροί ξέρετε να δίνετε καλές δόσεις στα παιδιά σας, πόσο μάλλον ο Πατέρας ο ουράνιος θα δώσει Πνεύμα Άγιο σ’ εκείνους που ζητούν απ’ αυτόν;" (Λουκάς 11: 13) Το εδάφιο Πράξεις 5: 32 αναφέρει: "Κι εμείς είμαστε μάρτυρές του για τούτα τα λόγια κι ακόμα το Άγιο Πνεύμα που ο Θεός έδωσε σε όσους πειθαρχούν σ’ αυτόν."

Το Άγιο Πνεύμα είναι ένα από τα πρόσωπα της Τριάδας. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Και ο Πέτρος είπε: Ανανία, γιατί γέμισε ο Σατανάς την καρδιά σου, ώστε να πεις ψέματα στο Άγιο Πνεύμα και να κρατήσεις από την τιμή του χωραφιού;... Δεν είπες ψέματα σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό." (Πράξεις 5: 3, 4)

Το Άγιο Πνεύμα είναι ο Θεός που κατοικεί μέσα μας και σε όλους όσους πιστεύουν. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Σας λέω ξανά ότι αν δυο από εσάς συμφωνήσουν επάνω στη γη, για κάθε πράγμα, για το οποίο θα έκαναν αίτηση, θα γίνει σ’ αυτούς από τον Πατέρα μου, που είναι στους ουρανούς. Επειδή όπου είναι δύο ή τρεις συγκεντρωμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι Εγώ ανάμεσά τους." (Ματθαίος 18: 19 – 20)

Το Άγιο Πνεύμα είναι παρόν σε περιόδους δυσκολίας. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Και όταν σας παραδίνουν, μην μεριμνήσετε πως ή τι θα μιλήσετε, για τον λόγο ότι κατά την ώρα εκείνη θα σας δοθεί τι πρέπει να μιλήσετε. Επειδή δεν είστε εσείς που μιλάτε, αλλά το Πνεύμα του Πατέρα σας που μιλάει μέσα από εσάς." (Ματθαίος 10: 19 – 20)

Το Άγιο Πνεύμα μας βοηθά να λατρέψουμε το Θεό. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Όμως, έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με πνεύμα και με αλήθεια· επειδή ο Πατέρας τέτοιου είδους ζητάει να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν. Ο Θεός είναι πνεύμα, κι εκείνοι που τον προσκυνούν με πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν." (Ιωάννης 4: 23 – 24)

Το Άγιο Πνεύμα δίνει τη δυνατότητα να μιλήσουμε για πνευματικά θέματα με δύναμη. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Αλλά θα πάρετε δύναμη, όταν έρθει επάνω σας το Άγιο Πνεύμα. Και θα είστε μάρτυρες σε μένα και στην Ιερουσαλήμ και σε ολόκληρη την Ιουδαία και στη Σαμάρεια και μέχρι το τελευταίο άκρο της γης." (Πράξεις 1:

Πόσα προβλήματα αλήθεια νομίζεις ότι έχεις!

Άλλα πιο σοβαρά, άλλα λιγότερο, δεν παύουν όμως να σε πονοκεφαλιάζουν για την επίλυσή τους. Πόσο άγχος αλήθεια σου προξενούν αυτά τα προβλήματα!

Και όμως! Δεν υπάρχουν προβλήματα. Υπάρχει μόνο μια λάθος οπτική. Ένα αρχαίο σφάλμα που διέπραξε ο Υιός του Θεού και ξέχασε την καταγωγή του – το ΕΝΑ - και νομίζει ότι είναι πολλά κομμάτια ξεχωριστά, περιορισμένος από ένα σώμα και τις αισθήσεις του.

Από αυτό το αρχαίο σφάλμα, προέρχονται όλες οι μορφές των προβλημάτων μας. Το σφάλμα όμως, θέλει διόρθωση.

Ο Θεϊκός Σπινθήρας, το Άγιο Πνεύμα που ενοικεί μέσα στο νου μας, είναι εδώ γι αυτό το σκοπό∙ να διορθώσει το σφάλμα αν του το αναθέσουμε.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τους λόγους που δεν ζητάς από το Άγιο Πνεύμα, τον Θεϊκό Σπινθήρα που ενοικεί στο νου σου να λύσει όλα σου τα προβλήματα. Αυτός δεν αντιμετωπίζει δυσκολία να λύσει κάποια σε σχέση με άλλα. Όλα τα προβλήματα είναι τα ίδια γι Αυτόν, διότι το κάθε ένα λύνεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και την ίδια προσέγγιση.

Οι πλευρές που χρειάζονται επίλυση δεν αλλάζουν, όποια μορφή και να φαίνεται ότι παίρνει το πρόβλημα. Ένα πρόβλημα μπορεί να εμφανίζεται σε πολλές μορφές, και αυτό θα γίνεται όσο το πρόβλημα παραμένει. Δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό να προσπαθήσουμε να το λύσουμε σε μια συγκεκριμένη μορφή. Θα ξανασυμβεί, και μετά πάλι, και πάλι, μέχρι να αντιμετωπιστεί μια για πάντα, οπότε δεν θα ξαναεμφανιστεί ποτέ ξανά και με καμιά μορφή. Μόνο τότε θα απελευθερωθείς από αυτό.

Το Άγιο Πνεύμα σου προσφέρει απελευθέρωση από κάθε πρόβλημα που νομίζεις ότι έχεις. Είναι τα ίδια γι Αυτόν, διότι το κάθε ένα, άσχετα από την μορφή που μπορεί να πάρει, είναι μια απαίτηση κάποιος να υποστεί απώλεια, και να κάνει κάποια θυσία από την οποία εσύ μπορεί να κερδίσεις εσύ.

Και, όταν μια κατάσταση επιλύεται χωρίς να χάσει κανένας, το πρόβλημα εξαφανίζεται, διότι ήταν απλά ένα σφάλμα οπτικής, που τώρα έχει διορθωθεί. Ένα λάθος δεν είναι πιο δύσκολο γι Αυτόν να το επαναφέρει στην αλήθεια, απ’ ό,τι ένα άλλο.

Διότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, παρά μόνο ένα λάθος: η όλη ιδέα ότι η απώλεια είναι δυνατή, και ότι θα μπορούσε κάποιος να κερδίσει από αυτήν. Αν ίσχυε αυτό, τότε ο Θεός θα ήταν άδικος, η αμαρτία θα ήταν δυνατή, η επίθεση δίκαιη, και η εκδίκηση σωστή. Αυτό το μοναδικό λάθος, σε οποιαδήποτε μορφή, έχει μια διόρθωση. Δεν υπάρχει απώλεια∙ το να νομίζεις ότι υπάρχει, είναι λάθος.

Δεν έχεις προβλήματα, παρόλο που νομίζεις ότι έχεις. Δεν θα είχες όμως αυτή την ψευδαίσθηση αν τα έβλεπες όλα να εξαφανίζονται, ένα ένα, άσχετα με το μέγεθος, την σοβαρότητα, την περιπλοκότητα, ή όποια ιδιότητα πιστεύεις ότι καθιστά το ένα διαφορετικό από τα υπόλοιπα.

Μη νομίζεις ότι τα όρια που θέτεις σε ό,τι βλέπεις μπορούν να περιορίσουν τον Θεό με οποιοδήποτε τρόπο. Το θαύμα της δικαιοσύνης μπορεί να διορθώσει όλα τα σφάλματα.

Κάθε πρόβλημα είναι ένα σφάλμα. Είναι άδικο για το Παιδί του Θεού, άρα δεν είναι πραγματικό.

Το Άγιο Πνεύμα δεν κατατάσσει τις αδικίες σε μεγάλες και μικρές, σε πιο σοβαρές ή λιγότερο. Γι Αυτόν οι αδικίες δεν έχουν ιδιότητες. Είναι σφάλματα εξαιτίας των οποίων το Παιδί του Θεού υποφέρει, αλλά χωρίς να υπάρχει ανάγκη.

Γι αυτό βγάζει τα αγκάθια και τα καρφιά. Δεν σταματά για να κρίνει αν η βλάβη είναι μικρή ή μεγάλη. Αυτός δεν κάνει παρά μια κρίση: το να πληγώνεται ο Υιός του Θεού είναι άδικο, άρα δεν συμβαίνει.

Εσύ που πιστεύεις ότι είναι ασφαλές να παραδίδεις μόνο μερικά από τα σφάλματα για διόρθωση και κρατάς άλλα για τον εαυτό σου, να θυμάσαι τούτο: Η δικαιοσύνη είναι ολική. Δεν υπάρχει αποσπασματική ή μερική δικαιοσύνη. Αν ο Υιός του Θεού είναι ένοχος τότε είναι καταδικασμένος, και δεν αξίζει έλεος από τον Θεό της δικαιοσύνης.

Αλλά μην ζητάς από τον Θεό να τον τιμωρήσει επειδή εσύ τον βρίσκεις ένοχο, και θα ήθελες να υποστεί θυσίες ή απώλειες. Ο Θεός σου προσφέρει το μέσον να δεις την αθωότητά του. Θα ήταν δίκαιο να τον τιμωρήσει επειδή δεν βλέπεις αυτό που βρίσκεται εκεί;

Κάθε φορά που κρατάς ένα πρόβλημα για να το λύσεις μόνος σου, ή κρίνεις ότι δεν έχει λύση, το έχεις κάνει μεγάλο, χωρίς ελπίδα θεραπείας. Αρνείσαι το θαύμα της δικαιοσύνης.

Αν ο Θεός είναι δίκαιος, τότε δεν υπάρχουν προβλήματα που η δικαιοσύνη δεν μπορεί να επιλύσει. Αλλά εσύ πιστεύεις ότι κάποιες αδικίες είναι δίκαιες και καλές, και απαραίτητες για να συντηρήσεις το εγώ σου.

Αυτά είναι τα προβλήματα που θεωρείς ότι είναι πολύ μεγάλα, και δεν γίνεται να επιλυθούν.

Γιατί υπάρχουν και εκείνοι που θεωρείς ότι είναι δίκαιο να υποστούν απώλεια, και ίσως να μην υπάρχει και κανένας που να επιθυμείς να απαλλαγεί ολοκληρωτικά από θυσίες.

Σκέψου γιατί έχεις έρθει εδώ, ποια είναι η ειδική σου λειτουργία. Σου έχει δοθεί να βλέπεις τους αδερφούς σου εντελώς αναμάρτητους. Και δεν θα επιθυμείς θυσίες από αυτούς, διότι δεν γίνεται να επιθυμείς να υποστούν απώλεια. Το θαύμα της δικαιοσύνης που επικαλείσαι, θα έρθει σε σένα όπως και σ’ αυτόν. Ούτε το Άγιο Πνεύμα θα ικανοποιηθεί αν δεν το λάβουν όλοι.

Διότι ό,τι δίδεις σε Αυτόν ανήκει σε όλους, και με την πράξη σου αυτήν εξασφαλίζει ότι θα το παραλάβουν όλοι εξίσου.

Σκέψου, λοιπόν, πόσο σπουδαία θα είναι η απελευθέρωσή σου, όταν είσαι πρόθυμος να δεχτείς διόρθωση για όλα σου τα προβλήματα.

Μην κρατήσεις κανένα, γιατί δεν θέλεις πόνο οποιασδήποτε μορφής. Και θα βλέπεις κάθε μικρή πληγή να επουλώνεται ενώπιον της Χάρης του Αγίου Πνεύματος

Γιατί όλα τους είναι μικρά ενώπιόν Του και δεν αξίζουν τίποτα περισσότερο από ένα μικρό αναστεναγμό, πριν ακυρωθούν και ξεχαστούν.

Αυτό που κάποτε φάνταζε σα σπουδαίο πρόβλημα, σαν αθεράπευτο σφάλμα, ή σαν ανίατη συμφορά, τώρα έχει μεταμορφωθεί σε συμπαντική ευλογία.

Η θυσία τελείωσε. Και στην θέση της, η Αγάπη του Θεού επανέρχεται στην μνήμη, και με την λάμψη της διώχνει κάθε ανάμνηση θυσίας και απώλειας.

Δεν γίνεται όμως να επανέλθει στην μνήμη σου μέχρι να αγαπήσεις την δικαιοσύνη αντί να την φοβάσαι. Δεν μπορεί να είναι άδικη σε κανέναν και σε τίποτα, διότι Αυτός γνωρίζει ότι όλα όσα υπάρχουν Του ανήκουν, και θα είναι πάντα τέλεια, όπως τα δημιούργησε