ΣΚΕΤΣΑΚΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ

Ο ΘΕΟΣ ΥΠΟΓΡΑΨΕ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΜΑΣ!
(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)



[Το σκηνικό παριστάνει μια βουνοσειρά στο βάθος. Οι ηθοποιοί παιδιά πρέπει να φαίνονται πως συζητούν και δρουν σε μια ραχούλα. Ο Κολοκοτρώνης είναι καθισμένος σε μια πέτρα, λίγο πιο ψηλά από τα παλικάρια, που κάθονται στο χώμα (σανίδι σκηνής). Κρατούν γκλίτσες ή ξύλα.]

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Παιδιά μου, να το ξέρετε, (επίσημο ύφος) Ο θεός υπόγραψε τη λευτεριά της Ελλάδος και ξέρετε καλά, ο θεός δεν παίρνει την υπογραφή του πίσω.

ΠΑΝΟΣ: Έτσι είναι όπως το λες, Γέρο.

ΝΙΚΟΛΑΣ: Εμείς καπετάνιο, το ξέρεις. Άνθρωποι ξωμάχοι είμαστε. Μας έχει φάει ο γήλιος και το χιόνι. Δεν κατέχουμε πολλά.

ΚΙΤΣΟΣ: Τούτο μας κόφτει: μια ώρα αρχύτερα να λευτερωθούμε. Χρόνια και
ζαμάνια τώρα έχουμε χάσει παππούδες, μπαρμπάδες, πατεράδες κι αδέλφια
από τους άτιμους...

ΝΑΣΟΣ: Από τη φαμίλια μου δεκαπέντε χάλασε ο γκιαούρης ο πασάς. Νισάφι...

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Γι' αυτό σας λέω, ωρέ: ήρθε η ώρα. Να ξεσηκωθούμε, να τους πάρουμε στο κυνήγι, να φύγει η βρώμα τους...

ΠΑΝΟΣ: Ωραία τα λέτε, μαθές. Όμως...

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τι κραίνες, ωρέ Πάνο;

ΠΑΝΟΣ: (που είναι κι ο πιο ηλικιωμένος απ' όλους) Να λέω... καπετάνιο. Εμείς άπραγοι είμαστε στο ντουφέκι, γιδοβοσκοί είμαστε και σκαφτιάδες. Πού ξέρουμε εμείς από πόλεμο και μάχες;

(Οι άλλοι επιδοκιμάζουν λέγοντας: "Καλά τα λέει"... "δίκιο έχει"... ..κι άλλα τέτοια)






ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τι σε κόφτει, ωρέ τούτο; Εγώ θα σας μάθω... Γι' αυτό νοιάζεστε ωρέ σεις;

* Ο όρκος έχει ληφθεί αυτούσιος από το βιβλίο του Ι. Φιλήμονα «Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρίας», Ναύπλιον, 1834, σελ. 155.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ - ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Μπορεί ο Όρκος να γραφεί ο' ένα μεγάλο χαρτόνι κι ο "Κατηχητής" να το βλέπει πίσω στα παρασκήνια όπως κάνουν οι τηλεπαρουσιαστές στα Οτοκιού.

ΚΙΤΣΟΣ: Καπετάνιο, δεν είναι παιχνίδι... Εσύ κατέχεις, πήγες στους Εγγλέζους, έγινες γαλονάς, ξέρεις... Εμείς...

ΝΑΣΟΣ: Εμείς τι; Μόνο τσεκούρια και κασμάδες έχουμε. Πού να βρούμε τους γκράδες;

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Να πας να σκοτώσεις ωρέ. Να χαλάσεις Τούρκους και να πάρεις, ωρέ, γκράδες και ό,τι χρειάζεται. (θυμωμένος) Και τι νομίζετε ωρέ; Ο πόλεμος θέλει καρδιά λιονταρίσια, όχι μόνο σχέδια.

(Μπαίνει στή σκηνή ένα παλικαρόπουλο, κουβαλώντας ένα ντουφέκι που το ανεμίζει)

ΚΩΣΤΗΣ: Καπετάνιο... καπετάνιο (φωνάζει λαχανιασμένος) Τήρα... τήρα, ωρέ...

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Πού το 'κλεψες αυτό, ωρέ γενναίε;

ΚΩΣΤΗΣ: Δεν το 'κλεψα καπετάνιο, δεν τα κάνει αυτά ο Κωστής.

ΠΑΝΟΣ: Πού το βρήκες τότε, ωρέ παλικαρά; (περιεργάζονται όλοι το ντουφέκι) Στο χάρισαν;

ΚΩΣΤΗΣ: Καπετάνιε... .

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τι είναι, ωρέ Κωστή; Μολόγα το...

ΚΩΣΤΗΣ: Σκότωσα Τούρκο, καπετάνιο...!
(κοιτάζονται όλοι μεταξύ τους, σταυροκοπιούνται)

ΝΑΣΟΣ: Λωλάθηκες, ωρέ;

ΚΙΤΣΟΣ: Μας κοροϊδεύει καπετάνιο...

ΝΙΚΟΛΑΣ: Δεν είμαστε καλά!

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Άστε τον να μολογήσει. Λέγε ωρέ. Πώς και πού;

ΚΩΣΤΗΣ: Στο γεφύρι της Γριάς. Ήσανε τρεις Τουρκαλάδες. Περνάγανε ένας ένας το γεφύρι. Παραφύλαξα. Ο τελευταίος πήγαινε μακρύτερα από τους άλλους. Αργούσε να περάσει. Τότε...

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: ... τότε, παλικαρά;


ΚΩΣΤΗΣ: Είχα μια μαγκούρα, για γκλίτσα χοντρή. Του 'δωσα και κατάλαβε, καπετάνιο.

ΠΑΝΟΣ: Κι ύστερα;

ΚΩΣΤΗΣ: Τσάκωσα το όπλο κι όπου φύγει φύγει... (γελάει) Άντε μετά να με πιάσουν στα ρουμάνια και στους λόγγους...
(Μεσολαβεί μικρή σιωπή, κάποια μουσική, ενώ ο Κολοκοτρώνης σκέφτεται κι οι άλλοι συζητούν)

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Τι σας έλεγα, ωρέ πατριώτες; Άμα θέλουμε όλα γίνονται. Όλα. Να... ο Κωστής μας φανέρωσε πως κερδαίνονται οι αγώνες... Κι ύστερα μου λέτε σεις. Τι τσαμπουνάτε, ωρέ σεις... Αύριο, τέτοια ώρα σας περιμένω εδώ. Ο καθένας σας να 'χει κι ένα ντουφέκι. Ξέρετε πώς... Η μεγάλη ώρα πλησιάζει Έλληνες. Και σας είπα και δεν το ματαλέω: Ο θεός υπόγραψε τη λευτεριά της Ελλάδος. Τίποτ' άλλο...

ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ




Μύκονος 1824 Δωμάτιο στο σπίτι της Μαντώς. Καθισμένη μπροστά σε τροπές.., έχει μπροστά της χαρτιά. Γράφει. Μπαίνει μέσα η αδελφή της Ειρήνη.

Μαντώ: (με έκπληξη) Καλημέρα, Ειρήνη. Πώς κι έτσι, πρωί πρωί, άφησες το σπιτικό σου και ήρθες;

Ειρήνη: Καλή σου μέρα, αδελφή μου. Η συλλογή σου ξάγρυπνη με κράτησε απόψε. Ύπνος δεν σφάλησε διόλου τα μάτια μου. Μαντώ! Έχουμε ένα θέμα πολύ σοβαρό να μιλήσουμε.

Μαντώ: Τι είναι όπου τα στήθη σου βαραίνει; Μήπως οι βάρδιες του νησιού μας αγνάντεψαν Τούρκικη αρμάδα; Ειρήνη, πες μου... Μη στα δικά μας τα καράβια, στα τσούρμα τους κάποιο κακό συνέβη; Κάνα πικρό απ'τη στεριανή Ελλάδα μαντάτο; Πες το, Ειρήνη, πες το.

Ειρήνη: (κουνώντας το κεφάλι) Άκουσε, Μαντώ. Βλέπω πως η σκέψη πέρα απ'της καρδιάς σου το περιεχόμενο δεν σε βγάζει. Όμως εγώ για άλλο θέμα ήρθα εδώ. Την Πατρίδα όλοι την αγαπάμε. Την Μύκονο ελεύθερη όλοι τη θέλουμε. Όμως εσύ, Μαντώ, το παράκανες!...

Μαντώ: Υπάρχει όριο και φραγμός στης Πατρίδας την αγάπη, Ειρήνη; Εσύ μια Μαυρογενοπούλα, τέτοια λόγια; Εσύ, ανηψιά του ηγεμόνα της Βλαχίας Μαυρογένους, που αποκεφάλισαν οι Τούρκοι; Η ανηψιά του άλλου Μαυρογένους, του μεγάλου Λογοθέτου της Εκκλησιάς, που κι αυτόν τον έσφαξαν οι Τούρκοι; Η κόρη του σπαθάρη, του άρχοντα Νικολάου Μαυρογένους;

Ειρήνη: Οι Μαυρογένηδες, αφού το θέλεις έτσι, δεν έζησαν ποτέ στη φτώχεια και στη στέρηση. Κι όμως, εσύ εκεί οδηγείς την οικογένεια μας. Η μητέρα μας είναι πολύ πικραμένη μαζί σου. Ο σύζυγος μου το ίδιο. Ανησυχεί. Διαμαρτύρεται. Τα σπίτια μας στην Μύκονο τα πούλησες. Τα κτήματα στην Τήνο τα ίδια. Τον εαυτό σου δεν τον σκέφτεσαι, Μαντώ;

Μαντώ: Η Πατρίδα μου να ελευθερωθεί και μούναι αδιάφορο τι θ' απογίνω εγώ.

Ειρήνη: Σφίξε λίγο το χέρι σου, Μαντώ, και κράτα ό,τι απούλητο έχει μείνει. Μια Μαυρογένη στη φτώχεια να ζει δεν ταιριάζει.

Μαντώ: Και τα καράβια τα καινούργια πώς θα γίνουνε, Ειρήνη; Τα τσούρμα τι θα φάνε; Και πώς θα πληρωθούν; Και μπαρουτοβόλα πώς θ "αγοράσουμε κι άλλα; Οι 16 λόχοι από τα παλληκάρια του νησιού μας είναι έτοιμοι να πολεμήσουν. Τ' όνειρο σάρκα να πάρει. Η Λευτεριά, Ειρήνη!... Μονάχα αυτή... Κι όλα γι' αυτή ν!...

Ειρήνη: Κι είναι λίγες οι θυσίες που μέχρι τώρα έχεις κάνει; θυσίασες περιουσία τρανταχτή. Πολέμησες με το σπαθί στο χέρι, έτοιμη να σκοτωθείς, όταν οι Αλγερινοί πήγαν να πατήσουν το νησί μας. Ολοι το είπαν τότες: «Άξια καπετάνισσα η Μαντώ. Η νίκη ήταν δική της!»

Μαντώ: (διακόπτοντας) Η νίκη ήταν του Σταυρού, Ειρήνη.
Ειρήνη: Αρμάτωσες καράβια, πήρες της Μύκονος τα παλληκάρια και πολέμησες στην Εύβοια, στο Πήλιο, στη Φωκίδα. Και σαν γύρισες ξανά στο νησί μας, σαν ήρωα αληθινό σε δέχτηκαν όλοι οι νησιώτες. Σε ζητοκραύγασαν τα πλήθη. Χτύπησαν χαρμόσυνα οι καμπάνες. Σημαίες ανέμιζαν παντού. Με δάφνες και ροδοπέταλα
ραίνανε το πέρασμα σου. Κι ένα στεφάνι δάφνινο σου φόρεσαν οι πρόκριτοι στην τιμημένη κεφαλή σου. Δεν σε φτάνουν τόσοι αγώνες, τόσες Ουσίες, τόσες δόξες:
: £Κ . .;.,

(Η Μαντώ ακούει αμίλητη, με σκυμμένο το κεφάλι. Μικρή σιωπή.)
Μαντώ: Με πικραίνεις, Ειρήνη. Τι τα θέλεις και τα θυμάσαι όλα αυτά, αδελφή μου... Τι είν' αυτά μπροστά στο μεγάλο χρέος; Μπροστά στο τίμημα της Λευτεριάς;...

Ειρήνη: (σε τόνο αυστηρό) Σου τα λέω, Μαντώ, για να σου πω πως φθάνει ως εδώ! Είμαι μεγαλύτερη σου και πρέπει να μ' ακούσεις. Αν συνεχίσεις έτσι, οδηγείς όλους μας σε μια βέβαιη καταστροφή.

Μαντώ: Ας αφήσουμε τότε τους Τούρκους να σφάζουν, να ατιμάζουν, να ρουφούν το αίμα της φυλής μας. Να γκρεμίζουν εκκλησίες, να ποδοπατούν Σταυρούς, να βεβηλώνουν τ'άγια. Όχι, Ειρήνη! Το είπα απ'την αρχή κι απόφαση το πήρα: θα τα διαθέσω όλα! Ζωή, καταγωγή, περιουσία! Δεν έφυγα από την Τεργέστη για νάρθω εδώ, ψυχρός θεατής της επανάστασης των Ελλήνων. Ηρθα να διαθέσω όλα τα υπάρχοντα μου χάριν του ιερού αγώνος της Ελευθερίας. Ο,τι κι αν μου κοστίσει. Αυτά ακριβώς έγραφα την ώρα που ήρθες.
Ειρήνη: Σε ποιόν;
Μαντώ: Στις Παρισινές κυρίες. Είναι ανάγκη να μάθουν τις θυσίες και τους αγώνες μας. Τους έχω ξαναγράψει, θέλω να συγκινηθούν και να μας βοηθήσουν.
Ειρήνη: Και τι τους γράφεις;
Μαντώ: Να σου διαβάσω: «Γνωρίζουμε να νικούμε, αλλά με ποιες θυσίες!... Ενώ το μέτωπο μας στέφεται με δάφνες, η πίκρα ποτίζει την καρδιά μας, τα δάκρυα μας τους θριάμβους μας και η νίκη μας είναι πάντοτε πένθιμη. Μας λείπουν τα μέσα...» Έγραψα λίγο πριν και σε κυρίες της Αγγλίας. (Ξεδιπλώνει άλλο γράμμα.) «Όχι μόνο η Ελευθερία μας, αλλά κι αυτή η ζωή μας εξαρτάται απ' τον αγώνα τον οποίο διεξάγουμε. Η παρούσα κρίση είναι για μας τρομερή και μας θέτει μπροστά στο δίλημμα: νίκη ή θάνατος. Ενα απ' τα δυο. Το ψυχικό σθένος δεν λείπει, αλλά από μόνο του δεν μπορεί να δημιουργήσει τις φυσικές δυνάμεις, δηλαδή όπλα, πυρομαχικά, τροφές, ενδύματα. ΓΓαυτό τολμώ ν "απευθύνω προς σας, για να προκαλέσω την χρηματική υποστήριξη, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να συνεχίσουμε...»
Ειρήνη: (διακόπτει, τονίζοντας τις λέξεις) Μια Μαυρογένη, πλούσια κι όμορφη κι ονομαστή κόρη της Τεργέστης, ζητιανεύει!.. .
Μαντώ: (επίσης τονίζοντας) Μια Ελληνίδα, κόρη της Μυκόνου, κάνει το χρέος της για την πίστη και την Λευτεριά!...

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ


ΡΟΛΟΙ :

1. ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ
2. ΧΑΤΖΑΗΒΑΤΗΣ
3. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΕΚΕΡΗΣ (πλούσιος Φαναριώτης έμπορος της Κων/πολης)
4. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΣΑΚΑΛΩΦ
5. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΚΟΥΦΑΣ
6. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΞΑΝΘΟΣ
7. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ
8. ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ
9. ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ
10. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
11. ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ
12. ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ
13. ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΣ (ανώνυμος)
14. ΑΦΗΓΗΤΗΣ


ΑΛΛΟΙ ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΙ (ανώνυμοι, χωρίς λόγια με απλή σκηνική παρουσία, ανάλογα με τον αριθμο των μαθητών που θα επιλέξουμε να παίξουν)






























ΣΚΗΝΗ Α΄

Ο Καραγκιόζης ως συνήθως κοιμάται…¨τον ύπνο του δικαίου¨. Βρισκόμαστε στο 1821 λίγο πριν την έναρξη της επανάστασης.
Στην πρώτη σκηνή που εκτυλίσσεται στην Κων/πολη, πρωτεύουσα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, συμμετέχουν μόνο ο Καραγκιόζης και ο Χατζαηβάτης
…Ο Χατζαηβάτης φτάνει έξω από την παράγκα του Καραγκιόζη και με δύναμη χτυπά την πόρτα.

ΚΑΡ/ΖΗΣ: Ποιος κρούει τη θύρα μου; Αν είναι για τίποτα δόσεις δεν είμαι μέσα . Αν είναι τίποτα να μου δώσεις περίμενε λίγο.
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Κοιμάσαι βρε ακαμάτη; Ξύπνα, ο κόσμος καίγεται! Έλα που θέλω να σου πω.
Ο Καραγκιόζης εξέρχεται από την ¨οικία¨ του


ΚΑΡ/ΖΗΣ: Α που να σου πει ο παπάς…Τι βαράς ρε πρωί πρωί τις ξένες πόρτες; Αφού ξέρεις ξυπνάω το πρωί λίγο πιο αργά, κατά τις 12! Το είπε και ο Σουλτάνος, ότι εμείς που δε δουλεύουμε να κοιμόμαστε κομματάκι παραπάνω.
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Και γιατί το είπε αυτό;
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Γιατί άμα ξυπνάμε πεινάμε.Ενώ άμα κοιμόμαστε μπορεί να φάμε και κανένα καρβέλι …στα ονειρά μας!
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Βρε τεμπέλαρε, εδώ ο κόσμος χάνεσαι κι εσύ κοιμάσαι;
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Και τι με νοιάζει εμένα. Δικός μου είναι ο κόσμος; Δε πάει να χαθεί. Μήπως έφερες κανένα καρβέλι ψωμί και το κρατάς και κουράζεσαι; Τι είναι αυτό εκεί; (Δείχνει κάποια χαρτιά που κρατάει ο Χατζαηβάτης)
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Χαρτιά είναι βρε. Άκου να σου πω, γιατί θέλω τη βοήθειά σου. Η ¨Ιστορία¨ μας περιμένει.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: (Φτιάχνει λίγο τα μαλλιά του)Και είναι ωραία αυτή η Ιστορία; Θα μου τη γνωρίσεις;
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Τι λες πάλι;Καλά δεν έμαθες τίποτα. Το γένος μας ετοιμάζει ξεσηκωμό. Να διώξουμε τους παλιότουρκους από τα μέρη μας. Φτάνουν τα 400 χρόνια σκλαβιάς.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Είναι τόσα πολλά έ; Εμ αφού γεννήθηκα σκλάβος τι περιμένεις!
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Άκου λοιπόν. Απόψε το βράδυ στο σπίτι του κυρ-Παναγιώτη του Σέκερη θα μαζευτούν κάποιοι κύριοι.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Σαν κι εμένα…
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Ναι, ναι περίπου τρομάρα σου, που θες να γίνεις και κύριος. Λοιπόν Καραγκιόζη ο κυρ-Παναγιώτης μου ζήτησε να του βρω κάποιον να τον βοηθήσει στα πέρα δώθε.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Και θα φάμε κιόλας ε;
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Κάτι θα υπάρχει για φαγητό, μα αυτό θα υπάρχει άφθονο σαν ελευθερωθούμε! Το βράδυ λοιπόν Καραγκιόζη στο σπίτι του κυρ-Παναγιώτη του Σέκερη. Και προσοχή μη σε πάρουν είδηση οι Τούρκοι Μήτε στη γυναίκα σου να το πεις.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Μη φοβάσαι με τη γυναίκα μου δε μιλάμε
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Γιατί;
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Γιατί λέει πως δεν είμαι άξιος λόγου αφού δεν μπορώ να φέρω φαΐ στο σπίτι. Και δε μου λες φίλε μου τι να φορέσω; Να βάλω τα καλά μου;
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Γιατί έχεις και άλλα εκτός από αυτά;
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Όχι που να τα βρώ;
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Τότε τι ρωτάς;
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Γιατί εσύ βαριέσαι ν’ απαντάς; Χαράτσι θα πληρώσεις; Δηλαδή και να θες να το πληρώσεις που να βρεις τα γρόσια!!!
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Καραγκιόζη το βράδυ. Φεύγω γιατί θα είμαι κι εγώ εκεί και θέλω να ετοιμαστώ.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Εντάξει, εντάξει, ταμάμ!


Αποχωρούν και οι δύο, ο Καρ/ζης προς την παράγκα του, ο Χατζ/της προς την άλλη κατεύθυνση. Έτσι τελειώνει η πρώτη σκηνή και πέφτει η αυλαία για την ετοιμασία της δεύτερης σκηνής που θα γίνει στο σπίτι του Παναγιώτη Σέκερη, πλούσιου Κων/πολίτη μυημένου στη φιλική εταιρεία.

































ΣΚΗΝΗ Β΄

Στο σαλόνι του σπιτιού του Παναγιώτη Σέκερη βρίσκονται αρχικά ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, ο Καραγκιόζης και ο Χατζαηβάτης. Στη συνέχεια θα εισέλθουν στο σπίτι ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο Αθανάσιος Τσακάλωφ, ο Νικόλαος Σκουφάς και ο Εμμανουήλ Ξάνθος.


Π.ΣΕΚΕΡΗΣ: Λοιπόν Χατζαηβάτη είναι έμπιστος ο φίλος σου; Μη μας καταδώσει στους Τούρκους. Δυο βήματα είμαστε από το σαράι του Σουλτάνου.(και δείχνει τον Καραγκιόζη)
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Έμπιστος είναι κύριε Σέκερη. Έμπιστος και νηστικός.
Π.ΣΕΚΕΡΗΣ: Καλά θα φάει αργότερα. Παιδιά μου οι άνθρωποι που θα έρθουν σήμερα στο σπίτι μου θα μας μιλήσουν για την επανάσταση.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Α! Την ξέρω.
Π.ΣΕΚΕΡΗΣ: & ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Ποια;
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Αυτή τη στάση του λεωφορείου που λέτε
Π.ΣΕΚΕΡΗΣ: Όχι βρε παιδί μου.Εννοώ τον ξεσηκωμό του γένους μας από την Τουρκιά, που για τέσσερις αιώνες μετά την άλωση της Κων/πολης μας καταδυναστεύει.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Α! Τώρα κατάλαβα. Αυτή δεν την ξέρω.
Π.ΣΕΚΕΡΗΣ: Οι άνθρωποι που θα έρθουν είναι από μια πόλη της Ρωσίας, που ζουν πολλοί Έλληνες εκεί, την Οδησσό.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Α! εκεί που θα ήθελα να πάω γαμήλιο ταξίδι.

Χτυπάει η πόρτα
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Καραγκιόζη, άντε ψυχούλα μου να ανοίξεις.
Π.ΣΕΚΕΡΗΣ: Καραγκιόζη ν’ ανοίξεις μόνο αν δεις φραγκοφορεμένους. Αν είναι Τούρκοι άσ’ τους να χτυπούν.

Ο Καραγκιόζης πλησιάζει την πόρτα. Ανοίγει και εισέρχονται στο δωμάτιο, μαζί με τον Καραγκιόζη ο Δ. Υψηλάντης, ο Εμ. Ξάνθος ο Ν. Σκουφάς και ο Αθ. Τσακάλωφ. Χαιρετούν τον Π. Σέκερη και ταυτόχρονα αυτοσυστήνονται.
Δ. ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ: Είμαι ο Δημήτριος Υψηλάντης.
Ε. ΞΑΝΘΟΣ: Είμαι ο Εμμανουήλ Ξάνθος.

Ενώ ο Καραγκιόζης από την άλλη γωνία της σκηνής στραμμένος προς τους θεατές, με την ιδιότυπη αφέλεια που τον διακρίνει…

ΚΑΡ/ΖΗΣ: Καραγκιόζης ο Μελαχρινός.
Ν. ΣΚΟΥΦΑΣ: Είμαι ο Νικόλαος Σκουφάς.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Καραγκιόζης ο Ξυπόλυτος .
ΑΘ. ΤΣΑΚΑΛΩΦ: Είμαι ο Αθανάσιος Τσακάλωφ κύριε Σέκερη.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Οχ! Πλακώσανε και τα άγρια ζώα.
Ε. ΞΑΝΘΟΣ: Κύριε Σέκερη έχουμε μιλήσει πολλές φορές με γράμματα. Με τη μυστική μας αλληλογραφία.
Π.ΣΕΚΕΡΗΣ: Με το μυστικό κρυπτογραφικό μας αλφάβητο. Λοιπόν κύριοι το γένος ανυπομονεί. Τι αποφάσεις λάβατε; Ο πρίγκιπας μας ο Αλέξανδρος Υψηλάντης τι λέει;
Δ. ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ: Ο αδερφός μου δεν μπόρεσε να έρθει. Μα μας εξουσιοδότησε να αποφασίσουμε με τις κεφαλές της Ελλάδας την ημερομηνία της έναρξης της επανάστασης καθώς και τον τόπο!
ΑΘ. ΤΣΑΚΑΛΩΦ: Έφτασε η ώρα αδέρφια. Τίποτα δεν είναι ικανό να αναβάλει τον αγώνα.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Αδέρφι, πριν τρέξουμε σ’ αυτόν τον αγώνα, δεν τρώμε λιγάκι να πάρουμε δυνάμεις;
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Αργότερα Καραγκιόζη μη βιάζεσαι.
Π.ΣΕΚΕΡΗΣ: Πρέπει να είμαστε προσεχτικοί όμως μην την πατήσουμε όπως ο Λάμπρος Κατσώνης.
Ν. ΣΚΟΥΦΑΣ: ¨Κάλιο ’ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή
Παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή¨
Όπως είπε και ο αείμνηστος Ρήγας Φεραίος. Ας οριστεί ημερομηνία και τοποθεσία που θα αρχίσει η επανάσταση.
Π.ΣΕΚΕΡΗΣ: Για τόπο ας επιλέξουμε τη Ρούμελη ή το Μοριά. Εκεί ο αρχιμαντρίτης Παπαφλέσσας έχει ρίξει το σπόρο της επανάστασης και όπως ο ίδιος λέγει ¨φύτρωσε, ωρίμασε και είναι έτοιμος για θερισμό¨. Επίσης εκεί υπάρχουν και αρκετά όπλα και οι αρματολοί που θα πρωτοστατήσουν. Είναι και μακριά απ’ την έδρα του Σουλτάνου.
Δ. ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ: Και οι ξένες δυνάμεις θα συνεισφέρουν. Το είπαν και το εγγυήθηκαν.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Ναι, τώρα τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Αυτοί όλο όλο βοηθάνε και δε θέλουν και τίποτα!

Ο Ξάνθος πλησιάζει τον Καραγκιόζη και χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη, λέει
Ε. ΞΑΝΘΟΣ: Πρέπει να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις. Ύστερα θα μπούνε κι αυτοι.
Ν. ΣΚΟΥΦΑΣ: Στο Μοριά λοιπόν;
Π.ΣΕΚΕΡΗΣ: Ναι στο Μοριά. Και προτείνω ένα μέρος που δεν πατά τούρκικο πόδι. Στη μονή της Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα.
Ν. ΣΚΟΥΦΑΣ: Και για πότε λέτε αδέρφια;
ΑΘ. ΤΣΑΚΑΛΩΦ: Λέω πως επειδή στέλνουμε το καλό μήνυμα , την καλή αγγελία να πούμε για τις 25 του Μάρτη. Όπως και η Παναγία δέχθηκε το Ευαγγέλιο για τη γέννηση του Χριστού από τον αρχάγγελο Γαβριήλ. Έτσι θα ξαναγεννηθεί το γένος.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Και εγώ ο νονός παιδιά.
Δ. ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ: Μα ποιος θα μεταφέρει το μήνυμα στη Ρούμελη και στο Μορία;
Π.ΣΕΚΕΡΗΣ: Να ετούτοι οι δυο φίλοι που είναι αγνοί έμπιστοι και καλοί σαν τα μικρά παιδιά. (και δείχνει τον Καραγκιόζη και Χατζαηβάτη)
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Καραγκιόζη, ετοιμασε τις βαλίτσες θα πάμε ταξίδι.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Μ’ αεροπλάνο θα πάμε; (ρωτάει με διακριτική αφέλεια) Γιατί τα τρένα δεν τα μπορώ, δεν έχουν καλό σέρβις
Ε. ΞΑΝΘΟΣ: Εκεί θα βρείτε τον αρχιμανδρίτη Παπαφλέσσα που θα σας καθοδηγήσει.
Ν. ΣΚΟΥΦΑΣ: Μ’ αυτή τη σημαία θα κηρύξετε την επανάσταση(τους παραδίδει την ελληνική σημαία).Καλή τύχη.


Έτσι κλείνει η δεύτερη σκηνή. Πέφτει η αυλαία και προετοιμάζεται το σκηνικό για την τρίτη Σκηνή όπου κορυφώνεται το έργο με την κήρυξη της επανάστασης.












































ΣΚΗΝΗ Γ΄



Στη σκηνή αυτή, σε ένα ουδέτερο χώρο (σκηνογραφικά), στη μονή της Αγίας Λαύρας βρίσκονται και συζητούν ο Επίσκοπος Γερμανός , ο Κολοκοτρώνης, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους και κάποιοι οπλαρχηγοί (ο αριθμός είναι προαιρετικός). Στη συνέχεια θα έρθουν στη σκηνή ο Παπαφλέσσας ο Καραγκιόζης και ο Χατζαηβάτης.




ΕΠ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Αδέρφια σε λίγο θα έρθουν από την Κων/πολη τρία εκλεκτά τέκνα της πατρίδας για να φέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα για την έναρξη της επανάστασης.
ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ: Μα να ’τοι θαρρώ τους βλέπω. Αυτοί πρέπει να είναι.

Εισέρχονται στο χώρο της σκηνής ο Παπαφλέσσας ο Καραγκιόζης και Χατζαηβάτης.
ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ: Γεια και χαρά ωρέ αδέρφια, ο θεός να είναι μαζί μας και να μας ευλογεί.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ: Γεια σας γεια σας, καλώς ορίσατε!

Ο Καραγκιόζης κρατά στα χέρια του τη σημαία.
ΕΠ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Αρχιμανδρίτη Παπαφλέσσα φέρνεις το νέο που όλοι περιμένουμε;
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Όχι μόνο εμείς οι τρεις είμαστε, δεν υπάρχει άλλος νέος.
ΕΠ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Εννοώ παιδί μου, τι αποφάσισαν οι άρχοντες του γένους; Τι λέει ο πρίγκιπας Υψηλάντης;
ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ: Επίσκοπε Γερμανέ…
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Καλά ξένος είναι δεν είναι Έλληνας;
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Το επίθετό του είναι βρε αγράμματε
ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ: Επίσκοπε Γερμανέ κι εσείς οι άλλοι άρχοντες του νότου, που ορίζεται όλους τους Έλληνες της Ρούμελης και του Μοριά εσείς θα δώσετε το σύνθημα ή όχι για τη επανάσταση! Αν εσείς πείτε το ναι όλοι οι Έλληνες θα ξεσηκωθούν.
ΕΠ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Τι λες εσύ Θοδωράκη Κολοκοτρώνη θα τα καταφέρουμε;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Ο αγώνας θα είναι δύσκολος. Μπορεί τα καριοφίλια μας να είναι λίγα μα κάθε βόλι θα σημαίνει και την απελευθέρωση μιας πόλης. Τα γιαταγάνια μας με μια κοψιά θα κόβουν εκατό Τούρκους, γιατί διψάνε κι αυτά για λευτεριά.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Καπετάνιε πιο ’κει το ξίφος, γιατί καθώς είναι τόσο μακρύ μη με πάρει το δόλιο και γεμίσω αίματα και λερωθώ και δεν έχω άλλα ρούχα.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Μη σκιάζεσαι ωρέ, οι Έλληνες δε φοβούνται!
ΕΠ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Τόσο σίγουρος είσαι Θοδωράκη Κολοκοτρώνη;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Επίσκοπε Γερμανέ κι εσείς οι άλλοι, ο Θεός υπόγραψε με τους Έλληνες συμβόλαιο για τη λευτεριά τους. Και ο Θεός δεν είναι μπαμπέσης. Δε θα πάρει το λόγο του πίσω.
ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ: Κι εγώ η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, η αρχόντισσα των Σπετσών, σας λέγω ότι θα δώσω στον αγώνα όλα μου τα καράβια , όλα μου τα υπάρχοντα και όλη μου την περιουσία για τον ιερό μας αγώνα. Για τη νίκη του γένους για να αναπνεύσουμε ελεύθερα.

Ο Καραγκιόζης παίρνει δυο, τρεις βαθιές εισπνοές
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Εγώ αρχίζω τις εισπνοές από τώρα για να είμαι έτοιμος όταν ελευθερωθούμε
Μ. ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ:
Κι εγώ η Μαντώ Μαυρογένους η αρχόντισσα της Μυκόνου, σας λέω ότι έχω μετατρέψει τα εμπορικά του πλοία σε πολεμικά και μαζί με τη ζωή μου την ίδια είμαστε έτοιμοι να μπούμε στη φωτιά του αγώνα.
ΚΑΡ/ΖΗΣ: Κι εγώ ο Καραγκιόζης ο άρχοντας της φτώχειας και επίτιμος βασιλιάς της πείνας λέω να δώσω κανένα χέρι, λίγο αυτί, κανένα δάχτυλο του ποδιού μου του γυμνού, τα μόνα υπάρχοντά μου.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ: Μπράβο Καραγκιόζη!
ΧΑΤΖ/ΤΗΣ: Μωρέ μάτια μου είσαι κι εσύ ένας ήρωας.
ΕΠ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Παπαφλέσσα ξεδίπλωσε τη σημαία για να ορκιστούμε σε αυτήν για τον αγώνα.




Ο Παπαφλέσσας παίρνει τη σημαία από τον Καραγκιόζη και με τη βοήθεια δύο οπλαρχηγών την ανοίγουν και την κρατούν από τα άκρα της. Ο Επίσκοπος Γερμανός αναφωνεί τον όρκο και όλοι πλησιάζουν προς τη σημαία.


ΕΠ. ΓΕΡΜΑΝΟΣ:

Ορκιζόμαστε όλοι σε τούτη τη σημαία για την απελευθέρωση όλου του γένους. Πως δε φοβηθούμε τους Τούρκους, δε θα κιοτέψουμε. Θα δώσουμε την περιουσία μας αλλά και τη ζωή μας αν χρειασθεί για την ελευθερία της πατρίδας. Με ομόνοια και αγάπη αναμεταξύ μας και με τη βοήθεια του Θεού να υψώσουμε τούτη τη σημαία σε εδάφη ελεύθερα, ελληνικά!
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ
ΟΛΟΙ: Ελευθερία ή θάνατος, ελευθερία ή θάνατος!!!
ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΣ: Το δέντρο της λευτεριάς πριν το ποτίσουμε με το δικό μας αίμα ,τα χέρια ας ενώσουμε , χορό ας αρχίσουμε, λεβέντικο, ελληνικό, όπως το έθιμό μας το καλεί πριν από κάθε μάχη.


Όλοι μαζί συμμορφώνονται στην προτροπή, πιάνονται χέρι χέρι και χορεύουν σε ρυθμό καλαματιανό ή συρτό τραγουδώντας σε ανάλογο ρυθμό το παρακάτω ποίημα (τραγούδι)



Τουρκιά δε σε φοβόμαστε
άλλο δε σε μπορούμε
ήρθε η ώρα μας κι εμάς
να ελευθερωθούμε, να ελευθερωθούμε.

Και απ’ της Αγίας Λαύρας τη μονή
Φωνάζουμε όλοι μαζί
Ελευθερία ή θάνατος παιδιά
Ζήτω η ελληνική η λεβεντιά

ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ

Παίζουν:
1) Καραϊσκάκης
2) Κιουταχής
3) Χρηστίδης


Μπαίνοντας ο Καραϊσκάκης αντιλαμβάνεται τον Κιουταχή. Παίρνει στο χέρι το σπαθί του και λέει στον Χρηστίδη.

Καραϊσκάκης: Ωρέ Χρηστίδη, μήπως μας κάνουν καμιά μπαμπεσιά;
Χρηστίδης : Αρχιστράτηγέ μου, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε.
Είμαστε φιλοξενούμενοι του ναυάρχου Δεριγνύ και δεν πρόκειται,
ούτε τρίχα του κεφαλιού μας, να πάθει.

Προχωρεί λεβέντικα ο Καραϊσκάκης και χαιρετά τον Κιουταχή.
Φέρνει το χέρι του στο στήθος. Κατά τον ίδιο τρόπο χαιρετά και ο Κιουταχής.

Κιουταχής: Τι κάνεις ωρέ Καραϊσκάκη; Πού βρίσκεσαι;
Πάντα περίμενα να’ ρθεις να προσκυνήσεις και να σου δώσω όλα
τα χρυσά του κόσμου!
Καραϊσκάκης: (περήφανα) Εγώ να σε προσκυνήσω Κιουταχή; Ποτέ!
Και αν είσαι εσύ στη Ρούμελη βασιλιάς, είμαι κι εγώ τα ίδια.
Και αν ήξερε η Διοίκησή μου ότι μιλάμε τώρα, θα με κρέμαγε
ζωντανό.
Κιουταχής: Και πώς θα σε κρέμαγε;
Καραϊσκάκη: Μήπως δεν σε κρεμά και σένα ο Σουλτάνος, όταν θέλει;
Ναι ή όχι;
Κιουταχής: Φυσικά, με κρεμάει γιατί τον έχω βασιλιά.
Καραϊσκάκη: (δυνατά και περήφανα) Και μένα με κρεμάει η Ελλάδα, γιατί την
έχω βασίλισσα!





ΤΕΛΟΣ

ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ
(Μονόπρακτο)
(Ακούγεται η μουσική από το δημοτικό τραγούδι «Ο σκάρος». Μπαίνουν στη σκηνή οι κλέφτες και κάθονται σε ημικύκλιο πάνω σε κούτσουρα.)
Καπετάνιος : (Σιγοτραγουδάει)
Εγέρασα μωρέ παιδιά
σαράντα χρόνους κλέφτης
τον ύπνο δεν εχόρτασα
και τώρα αποσταμένος
θελώ να πάω να κοιμηθώ
εστέρεψε η καρδιά μου
βρύση το αίμα το ‘χυσα…
Κλέφτης Α΄ : Τι ‘ναι τούτα που τραγουδάς, μπρε καπετάν – Γιώργη! Εγέρα-σες εσύ; Έχεις πολλά να δώσεις ακόμα στον αγώνα! Εσένα κα-πετάνιο και μόνο που σε βλέπουν οι Τούρκοι το βάζουν στα πόδια σα λαγοί. Τρέμει το φυλλοκάρδι τους… κατουριούνται από το φόβο τους, μπρε καπετάνιο!
Καπετάνιος : Δε κιότεψα, ορέ Κίτσο μ… μη φοβάσαι. Πρέπει να κάνουμε όλοι μας υπομονή. Η πατρίδα μας έχει ανάγκη ούλους: άντρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά. Κι αν είναι να πεθάνω, μπρε παλι-κάρια, ας πεθάνω στον αγώνα. Εχ, έχουμε πολύ δρόμο να κά-νουμε ακόμα μέχρι να αξιωθούμε να δούμε λεύτερη την πατρί-δα μας.
Κλέφτης Β΄ : Καλά τα λες καπετάνιο, αλλά δύσκολα πολύ δύσκολα περνάμε ‘δω πάνω στα κακοτράχαλα τα βουνά. Μαυρ’ είναι η ζωή μας, μαύρο και το ψωμί που τρώμε. Κυνηγημένοι σαν τ’ αγρίμια. Έχουμε για κρεβάτι το μαύρο χώμα και για προσκεφάλι τα πε-τρολίθαρα … κι ολημερούλα πόλεμο, το βράδυ καραούλι.
Κλέφτης Γ΄ : Ε, μωρέ αδέρφια, δυο χρόνια έχω να δω τη μάνα μου, τη γυναί-κα μου, το γιο μου, που ‘ναι τώρα δεκάχρονο παλικαράκι και δε βλέπω την ώρα να του χαρίσω ένα ντουφέκι να μάθει να πο-λεμά τον οχτρό, τον Τούρκο τον αγαρηνό. Αχ, βρε αδέρφια, τους πεθύμησα! Αλλά πάνω απ’ όλα η λευτεριά της πατρίδας. Πρώτα ο ιερό Αγώνας για τη λευτεριά μας, γιατί σαν είσαι σκλάβος μήτε σπίτι ορίζεις μήτε οικογένεια!
Κλέφτης Δ΄ : Ας είναι καλά τα ντουφέκια μας και τα γιαταγάνια μας. Μα πά-νω απ’ όλα να ‘χουμε θάρρος και καρδιά να συνεχίσουμε τον Αγώνα κι ας είν’ τα ντέρτια μας πολλά και η ζωή μας μαύρη. Θάρθει, μπρε αδέρφια, η μέρα που θα ‘χουμε και μεις λεύτερη πατρίδα να ζήσουν τα παιδιά μας … να προκόψουν και να προ-οδέψουν. Ε! … τι να λέμε τώρα … άνθρωπος σκλάβος δε λο-γιέται για άνθρωπος!
Καπετάνιος : Έτσι σας θέλω λεβέντες μου! Πάνω απ’ όλα η πατρίδα! Πάνω απ’ όλα η λευτεριά και τίποτ’ άλλο. Αντέστε τώρα να πούμε ‘να τραγούδι να ξεθυμάνουμε λίγο, να τραγουδήσουμε τα ντέρ-τια μας, γιατί ποιος ξέρει αν αύριο θα ζούμε!
Όλοι μαζί : (Τραγουδούν)
Μαύρη μωρέ, μαύρη ζωή που κάνουμε
μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες
…


Κείμενο: Τζήκας Γιάννης

Η ΑΡΑΠΙΤΣΑ

Πρόσωπα:


Αγόρια: (
Αφηγητής
Καρατάσος
Ζαφειράκης
Βαβαρέκος
Γάτσος
Αγγελιαφόρος
Φωνές (2)
Κορίτσια: (6)
Μόρφω
Κρινιώ
Κατερίνα
Λενιώ
Αννούλα
Δέσπω


Σκηνικά:
Σκηνή Α΄ : Δωμάτιο σπιτιού με παραδοσιακά σκαμνάκια, χαλάκια, τραπέζι
Σκηνή Β΄ : Βράχοι αριστερά και δεξιά (από καφετί χαρτί του μέτρου), ποτάμι, δέντρα (ζωγραφιστά σε άσπρο χαρτί του μέτρου)


ΣΚΗΝΗ Α΄

Αφηγητής: ( Είναι Απρίλης του 1822.Βρισκόμαστε στο σπίτι του Ζαφειράκη Θεοδοσίου στη Νάουσα. Ο Αβδούλ πασάς πολιορκεί στενά την επαναστατημένη πόλη. Οι Ναουσαίοι την υπερασπίζονται με ηρωισμό αλλά αβοήθητοι. Βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Μέσα στο σπίτι οι οπλαρχηγοί της Νάουσας μαζεύτηκαν για να συζητήσουν. )

Καρατάσος: – Γιατί μας κάλεσες απόψε Ζαφειράκη; Τι μαντάτα έχεις να μας πεις; Μήπως έφτασε βοήθεια από την Πελοπόννησο;

Ζαφειράκης: – Όχι!

Καρ.: – Μην άνοιξε τάχα πόλεμο ο Μόσκοβος με την Τουρκιά;

Ζαφ.: – Ούτε.

Καρ.: – Τότε τι θα μας πεις;

Ζαφ.: (σηκώνεται) – Αδέρφια, ένα χρόνο τώρα κρατάμε στα δόντια τη Νάουσα! Δείξαμε στον Κεχαγιάμπεη τι θα πει ελληνικό ντουφέκι! Πολεμήσαμε μόνοι κι αβοήθητοι μακριά απ' τ' αδέρφια μας του Μοριά και της Ρούμελης.

Καρ.: – Μόνοι αλήθεια, μα κάναμε θαύματα!

Ζαφ.: – Ναι, καπετάν-Καρατάσο, αλλά τα πράγματα ζόρισαν τώρα. Ο εχθρός άλλαξε σχέδια.

Καρ.: – Δηλαδή!

Ζαφ.: – Ο σουλτάνος είδε κι απόειδε πως ο Κεχαγιάμπεης δεν κάνει τίποτα και τον έπαψε. Στέλνει τώρα στο πόδι του τον Αβδούλ με μεγάλο λεφούσι.

Καρ.: – Καλώς να κοπιάσει!

Ζαφ.: – Τον πρόσταξε λένε: «Ή τη Νάουσα ή το κεφάλι σου!»
Βαβαρέκος: – Έρχεται από τη βίγλα του κάστρου ο καπετάν-Γάτσος!

Καρ.: – Κάτι σοβαρό θα 'ναι.

Γάτσος: – Ο Αβδούλ έφτασε κιόλας έξω από την πόλη! Χιλιάδες πεζοί και καβαλαραίοι! Μαυρολογάει ο κάμπος απ' το τούρκικο ασκέρι. Έστησε αγνάντια μας δυο κανόνια και χτυπάει τώρα τις καστρόπορτες. Δεν ακούτε; (ακούγονται κανονιές απ' έξω)

Αγγελιαφόρος: (μπαίνει τρέχοντας) – Καπεταναίοι, γράμμα απ' τον Αβδούλ ...

Ζαφ.: – Πώς πέρασες, ωρέ, από τα τείχη; Έλληνας δεν είσαι;

Αγγελ.: – Μάλιστα, καπετάνιε μου. Με πιάσανε οι Τούρκοι στο χωράφι μου, εκεί που βοτάνιζα. Με πήγαν ίσια για την κρεμάλα, όταν με είδε ξάφνου ο πασάς: «Αφήστε τον, λέει, τον γκιαούρη. Θα τον στείλω με γραφή μέσα στην πόλη.» Έβγαλε τότε και μου 'δωσε το γράμμα. Ορίστε!

Καρ.: – Κάποιον άγιο είχες φίλο, φουκαρά μου! Φτηνά τη γλίτωσες.

Ζαφ.: (ανοίγει το γράμμα και διαβάζει)
«Καπεταναίοι, της Νάουσας
είμαι ο Αβδούλ πασάς. Έχω εντολή να πατήσω τη Νάουσα. Αν το θέλετε, έρχομαι σα φίλος, αν όχι, σαν εχθρός. Όπως σας αρέσει. Αν θέλετε να μπω σα φίλος, παραδώστε μου την πόλη και προσκυνήστε. Ο Πολυχρονεμένος Πατισάχ θα σας το συγχωρέσει. Αν πάλι αρνηθείτε, το κρίμα στο λαιμό σας. Φωτιά θα κάψει τη Νάουσα απ' άκρη ως άκρη. Περιμένω ως το βράδυ την απάντησή σας. Αύριο θα 'ναι αργά.
Αβδούλ Πασάς »

Καρ.: – Μας φοβερίζει το σκυλί!

Βαβ.: – Μας έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό!

Ζαφ.: – Θέλει να μας κιοτέψει να ρίξουμε τ' άρματα!

Καρ.: – Θα πάρει την απάντηση που του πρέπει!

Ζαφ.: – Αδέρφια, οι στιγμές που περνάμε είναι κρίσιμες. Πρέπει να σκεφτούμε τι θα κάνουμε.

Γάτσ.: – Πρώτα πρώτα πρέπει ν' απαντήσουμε στον πασά.

Καρ.: – Μια είναι η απάντησή μας: «Μολών λαβέ». Σύμφωνοι, αδέρφια;

ΟΛΟΙ: – Σύμφωνοι!!! Ελευθερία ή θάνατος!!!

Ζαφ.: (στον αγγελιαφόρο) – Ετοιμάσου να πας την απάντησή μας στον πασά. Θα σου δώσω γραφή.

Αγγ.: (με φόβο) – Αμάν, καπετάνιε μου, μη με στέλνεις, θα με σκοτώσουν οι Τούρκοι, θα με κρεμάσουν απ' το θυμό τους!

Ζαφ.: – Θα πας!

Αγγ.: (πέφτει στα πόδια) – Λυπήσου με, έχω παιδιά! Λυπηθείτε με ...
Καρ.: – Άφησέ τον, Ζαφειράκη, έχει δίκιο ο άνθρωπος. Θα γίνει αλλιώς η δουλειά. Καπετάν-Γάτσο, το βράδυ, πριν πέσει ο ήλιος, βάλε τελάλη ψηλά απ' το κάστρο να φωνάξει στον πασά: «Τα κλειδιά της Νάουσας είναι κρεμασμένα στις μπούκες των καριοφιλιών μας! έλα να τα πάρεις!»

ΟΛΟΙ: – Ελευθερία ή θάνατος!!!

Γάτσ.: – Σύμφωνοι, αδέρφια. Μένει τώρα να δούμε πώς θα οργανώσουμε την άμυνα.

Ζαφ.: – Τι λες εσύ, καπετάν-Καρατάσο;

Καρ.: – Οι Ναουσαίοι θα πολεμήσουν και πάλι σα λιοντάρια. Θα νικήσουμε τον Αβδούλ όπως νικήσαμε και τον Κεχαγιάμπεη. Λίγο ακόμη να κρατήσουμε και φτάνει η βοήθεια από την Πελοπόννησο.

Ζαφ.: – Καπεταναίοι! τούτη τη μεγάλη ώρα, που η πατρίδα κινδυνεύει, δεν πρέπει να κρυβόμαστε ...

Καρ.: – Ξηγήσου, Ζαφειράκη, τι θες να πεις;

Ζαφ.: – Βοήθεια ας μην περιμένουμε από πουθενά. Ας το πάρουμε απόφαση!

Καρ.: – Πώς; ο Υψηλάντης μας το υποσχέθηκε! Δε μπορεί, θα κρατήσει το λόγο του!

Ζαφ.: – Δε λέω πως θα μας γελάσει! αλλά και να θελήσει δε θα μπορέσει να μας βοηθήσει. Μην ξεχνάτε πως τ' αδέρφια μας εκεί κάτω πολεμούν σκληρά. Δεν περισσεύει ούτε ένας άντρας.

Καρ.: – Τότε τι θα κάνουμε;

Ζαφ.: – Ας το πάρουμε απόφαση. Θα στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις.

Βαβ.: – Δεν έχουμε εφόδια πια. Οι ζαερέδες τελείωσαν. Ο κόσμος πεινάει.

Ζαφ.: – Έχω το σχέδιό μου.

Γάτσ.: – Ν' ακούσουμε.

Ζαφ.: – Λέω να στείλουμε τα γυναικόπαιδα σε σίγουρο μέρος. Εδώ θα μείνουν οι άντρες. Έτσι θα πολεμήσουμε καλύτερα και τα τρόφιμα θα μας φτάσουν.

Γάτσ.: – Σωστά, μα πού να τα στείλουμε; Οι Τούρκοι πιάσανε όλα τα πόστα.

Καρ.: – Έχω μια ιδέα! Να στείλουμε τα γυναικόπαιδα στην Αραπίτσα! Τι λέτε;

Ζαφ.: – Φρόνιμη η σκέψη σου.

Καρ.: – Το μέρος είναι σχεδόν αδιάβατο απ' τον εχθρό. Ολόγυρα γκρεμός και κάτω το ποτάμι. Λίγα ντουφέκια εκεί θα κρατήσουν μακριά τους Τούρκους.

Ζαφ.: – Χρειαζόμαστε μια γυναίκα ψυχωμένη να μπει μπροστά, να δώσει θάρρος στις άλλες.

Γάτσ.: – Σωστά.

Καρ.: – Ξέρω μια τέτοια γυναίκα!

Ζαφ.: – Ποια;

Καρ.: – Η κόρη σου η Κρινιώ! Το λέει η καρδιά της. Το 'δειξε και την άλλη φορά. Τι λες, Ζαφειράκη;

Ζαφ.: – Μ' όλη μου την καρδιά, αδέρφια! Ό,τι έχουμε χαλάλι για την πατρίδα! Τα σπίτια μας, οι γυναίκες μας, τα παιδιά μας ... (συγκινημένος) Όλα για τη Μακεδονία μας, όλα για την Ελλάδα.

Καρ.: - Εμπρός, αδέρφια, πάμε! Καθένας στη θέση του! Λευτεριά ή Θάνατος!!!

ΟΛΟΙ: – Λευτεριά ή θάνατος!!! (φεύγουν)


ΣΚΗΝΗ Β΄


Αφηγ.: ( Η Νάουσα ύστερα από ηρωικό αγώνα έγινε ολοκαύτωμα στο βωμό της λευτεριάς. Τα γυναικόπαιδά της, πολιορκημένα στην Αραπίτσα, περνούν τις τελευταίες τους στιγμές. Οι Τούρκοι τους έχουν κλείσει από παντού.)

Μόρφω: (νανουρίζει την κορούλα της και με τρεμάμενη φωνή τραγουδάει)


Κοιμήσου αστρί, κοιμήσου αυγή
κοιμήσου νιο φεγγάρι.
Κοιμήσου και παράγγειλα
στην Πόλη τα προικιά σου,
στη Βενετιά τα ρούχα σου
και τα διαμαντικά σου.
Κοιμήσου μες στην κούνια σου
και στα χρυσά πανιά σου
κι η Παναγιά η Δέσποινα
να 'ναι η συντροφιά σου.


Κρινιώ: – Μόρφω ... το παιδί πεινάει ... Βύζαξέ το λίγο ν' αποκοιμηθεί!

Μόρφω: (σφουγγίζει τα δάκρυά της) – Στέρεψε ο κόρφος μου, Κρινιώ ... Δεν έχω πια άλλη δύναμη ... Πάω να ξεψυχήσω μαζί του.

Κατερίνα: Στέρεψαν και τα μάτια μας από τα δάκρυα, Κρινιώ. Έλιωσε το κορμί μας σαν κερί στη φλόγα ... Η Νάουσα χάθηκε ... Πάνε οι δικοί μας ... Πάει η Πατρίδα μας ... (κλαίει)

Κρινιώ: – Κουράγιο, γυναίκες. Ο θεός θα μας σπλαχνιστεί. Θα λυπηθεί τούτα τ' αγγελούδια τ' άκακα.

Κατ.: – Άκου! Φωνή από πέρα. Κάποιος φωνάζει ...

Κρινιώ: – Σωπάστε ν' ακούσουμε.

Φωνές: (από τα παρασκήνια) – Γυναίκες της Νάουσας, παραδοθείτεεε! Η Νάουσα έπεσεεε!

Λενιώ: – Κοιτάξτε! μας έχουν κυκλώσει από παντού! Πλησιάζουν! Δεν τους βλέπετε; Θεέ μου, είμαστε χαμένες ... (τρέχει να φύγει)

Αννούλα: – Λενιώ, πού πας; τρελάθηκες; θα σε πιάσουν! Κάθισε εδώ! (την πιάνει από το χέρι)

Λενιώ: (κλαίγοντας) – Δε θέλω να πεθάνω ... δε θέλω ... αφήστε με! Θέλω να πάω στη μάνα μου!

Φωνές: (από τα παρασκήνια) – Γυναίκες της Νάουσας, παραδοθείτεεε!

Κρινιώ: (με δύναμη) – Οι Ελληνίδες πεθαίνουν μα δεν παραδίνονται!

Μόρφω: (με απελπισία) – Τι θα κάνουμε τώρα, θεέ μου; Να 'τοι πλησιάζουν ... ανεβαίνουν κιόλας το μονοπάτι ... Κρινιώ, αδερφούλα μου!

Δέσπω: (με θάρρος) – Αδερφούλες μου, ελάτε ολόγυρά μου. Πέστε μου, θέλετε να τουρκέψουμε;

ΟΛΕΣ: – Όχι!

Δέσπω: – Θέλετε να μας σύρουν οι άπιστοι στα χαρέμια τους; θέλετε να κάμουν τα παιδιά μας γενίτσαρους;

ΟΛΕΣ: – Ποτέ!

Δέσπω: – Αξίζει μια τέτοια ζωή; ντροπιασμένη;

ΟΛΕΣ: – Κάλλιο ο θάνατος!!!

Μόρφω: – Εδώ ψηλά από την κορφή του γκρεμού θα γκρεμιστούμε όλες μαζί στο ρέμα της Αραπίτσας! Κάλλιο ο θάνατος παρά η ατίμωση! Εμπρός, γυναίκες! Να πρώτη εγώ με το παιδί μου (το φιλάει και πάει προς τον γκρεμό)

Κρινιώ: –Στάσου, Μόρφω, μια στιγμή. Αδερφούλες μου, πριν από είκοσι χρόνια 'κεί πέρα στο Ζάλογγο, οι αδερφές μας οι Σουλιώτισσες πήγαν στο θάνατο χορεύοντας! Εμείς θα φανούμε κατώτερες;

ΟΛΕΣ: – Όχι, Κρινιώ!

Κρινιώ: – Εμπρός πιαστείτε στο χορό!
(κάνουν κύκλο κι αρχίζουν το χορό)


Μακεδονία ξακουστή
του Αλέξανδρου η χώρα.
Σεις διώξατε τον τύραννο
κι ελεύθεροι είστε τώρα.

Οι Μακεδόνες δε μπορούν
να ζούνε σκλαβωμένοι
κι η λευτεριά είναι πουλί
και στο κλουβί δε μπαίνει.

(κάθε φορά η πρώτη του χορού προχωρεί προς τα παρασκήνια και πέφτει πίσω)

ΓΙΑΝΝΗ Π. ΤΖΗΚΑ








ΠΡΟΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

Περιλαμβάνει: 1.Πρόγραμμα γιορτής 2. Οι κλέφτες(σκετς)
3. Η Σουλιωτοπούλα (σκετς) 4.Μεσολογγίτισσες(σκετς)






Ο Γιάννης Π. Τζήκας είναι Δ/ντής του 3ου Δημ. Σχολ. Ν. Ιωνίας Μαγνησίας
Δ/νση : Αχιλλέως 107 ΤΚ 38333 Βόλος
Τηλ. 0421-54824 σπίτι
0421-85730 σχολ.
Email: [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]



















ΓΙΟΡΤΗ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

(Σε όλη τη διάρκεια της γιορτής ακούγεται μουσική υπόκρουση. Η ένταση του ήχου αυ-ξάνεται όταν μπαίνει και όταν βγαίνει από τη σκηνή ο μαθητής που απαγγέλλει. Κατά τη διάρκεια της απαγγελίας η ένταση του ήχου είναι τέτοια που μόλις ακούγεται από τους θεατές.
Τα μουσικά κομμάτια που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε είναι: Για το Α΄& Β΄ μέρος ένα μουσικό κομμάτι απαλό και λυπητερό. Για τα υπόλοιπα μέρη της γιορτής το δημοτικό «ο σκάρος». Τα μουσικά κομμάτια κατά τη διάρκεια της γιορτής μπορούν να εναλλάσ-σονται.)

ΜΕΡΟΣ Α΄
Αφηγητής : Πριν πολλά χρόνια, πάνε σχεδόν έξι αιώνες από τότε – εικοσιεν-νιά Μαΐου το 1453 ήταν – ένας λαός άγριος, βάρβαρος και αλό-θρησκος, οι Τούρκοι, ήρθε απ’ τα βάθη της Ασίας και κυριάρχη-σε σ’ όλα τα Βαλκάνια.
Η Κωνσταντινούπολη, η κοσμοξακουσμένη πόλη, πέφτει στα χέρια των Τούρκων. Ο φάρος της οικουμένης σβιέται, η βασι-λεύουσα του κόσμου χάνεται, πεθαίνει.
Ποίημα : Κων/νος Παλαιολόγος – Ν. Καζατζάκη
Χορός αγοριών : Πήραν την πόλη πήραν τη, πήραν τη Σαλονίκη! Πήραν και την Αγια-Σοφιά το μέγα μοναστήρι.
Χορός κοριτσιών : Πούχε τετρακόσια σήμαντρα και ξηνταδυό καμπάνες, κάθε κα-μπάνα και παπάς κάθε παπάς και διάκος
Χορός αγοριών : Κι η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες!
Χορός κοριτσιών : Σώπασε κυρα – Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρό-νια με καιρούς πάλι δικά μας θα’ ναι!
Τραγούδι : Το δισκοπότηρο – παραδοσιακό

ΜΕΡΟΣ Β΄
Αφηγητής : Γη των θεών, Ελλάς, των ηρώων μητέρα.
Φίλη γλυκιά πατρίδα μου, νύχτα δουλείας σ’ εσκέπασεν, νύχτα αιώνων.
Βαρύς ο πόνος της σκλαβιάς κι ο θρήνος μας μεγάλος. Νύχτα παντού, μαυρίλα, απελπισιά! Γιατί τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά
Τραγούδι : Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά – ακούγεται από κασσετόφωνο (Το τραγούδι είανι από το δίσκο «18 λιανοτράγουδα» του Μ. Θεο-δωράκη)
Αφηγητής : Πέρασαν 400 χρόνια, χρόνια της σκλαβιάς, χρόνια της πέτρας. Κι ήρθεν η ώρα του λυτρωμού. Ο Σκουφάς, ο Τσακάλωφ και ο Ξάνθος, ο Παπαφλέσσας και οι άλλοι της Φιλικής Εταιρείας κά-μαν καλά τη δουλειά τους.
(Βγαίνουν στη σκηνή τρία παιδιά και δίνουν τον όρκο των φιλικών)
Φιλικοί : Ορκιζόμαστε να συντρέξουμε τη λευτεριά της πατρίδας. Ορκι-ζόμαστε σε σένα ιερή πατρίδα ότι αφιερώνουμε τη ζωή μας σε σένα.
Λόγος : Ω παιδιά μου … (ακούγεται από κασετόφωνο) (το κομμάτι είναι από το δίσκο «ο δείπνος ο μυστικός» των Σ. Ξαρχάκου – Ν. Ξυ-λούρη)
Τραγούδι : Ω παιδιά μου ορφανά … (το κομμάτι είναι από το δίσκο «Ο δεί-πνος ο μυστικός» των Σ. Ξαρχάκου – Ν. Ξυλούρη)
Ποίημα : Η Σύναξη – Α. Σικελιανού
Αφηγητής : Φωνή μεγάλη ακούγεται τότε σ’ όλον τον κόσμο: «Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί για την ελευθερία να ζώσουμεν σπαθί». Είναι ο Ρήγας ο Βελεστινλής που βροντοφωνάζει. Πολύ-τιμο το μελάνι του και το αίμα του άγιο.
Τραγούδι : Ως πότε παλικάρια …
ΜΕΡΟΣ Γ΄
Αφηγητής : Κρυφά το λένε τα πουλιά κρυφά το λεν τ’ αηδόνια. Κρυφά το λέει κι ο γούμενος από την Άγια – Λαύρα: «Παιδιά για μεταλά-βετε, για ξεμολογηθείτε. Δεν είναι ο περσινός καιρός κι ο φετι-νός χειμώνας. Μας ηρθ’ η άνοιξη πικρή, το καλοκαίρι μαύρο, γιατί σηκώθη πόλεμος και πολεμάν τους Τούρκους. Να διώξουμ’ όλη την Τουρκία ή να χαθούμε ούλοι».
Τραγούδι : Εμπρός να ξεχερσώσουμε… (από το δίσκο των Σ. Ξαρχάκου – Ν. Ξυλούρη «Ο δείπνος ο μυστικός»)
Ποίημα : Κι απάνω στα ψηλά βουνά κι απάνω στις κορφές τους φωτάει με μιας Ανάσταση ξεσπάει αχός μεγάλος. Τούτο δεν είναι πόλεμος τούτο δεν είν’ αμάχη εδώ τα δέντρα μάχονται μαζί με τους ανέ-μους. Εδώ βρυχούνται τα βουνά και τα χοντρά κοτρόνια τ’ αστέ-ρια βόλια σφεντονάν και το φεγγάρι μπάλες. Κι ολημερίς κι ολο-νυχτίς στου ήλιου το καζάνι μαύρο κατράμι χοχλοκά για των ε-χτρών τ’ ασκέρια.
Από το «Κυρά των αμπελιών» του Γ. Ρίτσου
Μονόπρακτο : Το Κλεφτόπουλο
Τραγούδι : Τούτο δεν είναι σύννεφο… (ακούγεται από το κασετόφωνο η πρώτη στροφή του τραγουδιού από το δίσκο «Ο δείπνος ο μυ-στικός». Καθώς ακούγεται το τραγούδι το κλεφτόπουλο στέκεται στο κέντρο της σκηνής.)
Ποίημα : Το ελληνόπουλο – Β. Ουγκώ
Μονόπρακτο : (σκετς) Οι κλέφτες
Τραγούδι : Πόσα χρόνια δίσεχτα γιε μου σε μιαν ώρα… (από το δίσκο του Γ. Μαρκόπουλου)
Μονόπρακτο : (σκετς) Η Σουλιωτοπούλα
ΜΕΡΟΣ Δ΄
Αφηγητής : Να και το Μεσολόγγι! Εκεί πυργώθηκε η λεβεντιά ως τους εφτά ουρανούς. Τούρκοι και Αιγύπτιοι το πολιορκούν από παντού. Η πείνα θερίζει τους πολιορκημένους. Κι όμως αντιστέκονται μέχρι θανάτου.
(Ακούγεται απ’ το κασετόφωνο το μουσικό κομμάτι: «Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει λαλεί πουλί παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει» – από το δίσκο «Ελεύθεροι πο-λιορκημένοι» του Γ. Μαρκόπουλου. Την ίδια στροφή επαναλαμβάνει η χορωδία και ταυ-τόχρονα μπαίνουν στη σκηνή οι μαθήτριες που παίρνουν μέρος στο παρακάτω μονόπρα-κτο).
Μονόπρακτο : (σκετς) Οι Μεσολογγίτες
Ποίημα : Πολιορκημένο Μεσολόγγι – Κ. Κρυστάλη
Τραγούδι : Μικρός λαός (από το δίσκο «18 λιανοτράγουδα …» του Μ. Θεο-δωράκη)
ΜΕΡΟΣ Ε΄
Αφηγητής : Το μέγα, το ανεπανάληπτο εικοσιένα:
με το καρυοφύλλι και το γιαταγάνι
με τους κλέφτες και τους αρματωλούς
με το ράσο του φλεγόμενου Παπαφλέσσα
με τις μπουμπουλίνες και τις Τζαβέλαινες
με τους Νικηταράδες και τους μπουρλοτιέρηδες
με τους Κολοκοτρωναίους και τους Μακρυγιάννηδες.
Το μέγα, το ανεπανάληπτο Εικοσιένα!
Ποίημα : Το Εικοσιένα – Γ. Κουτσοχέρα
(Μπαίνουν στη σκηνή τρία παιδιά)
Παίδι Α΄ : Όμορφη, πλούσια κι άπαρτη και σεβαστή κι αγία.
Ω! Θεϊκιά κι όλ’ αίματα πατρίδα.
Νοιώθω για σε πατρίδα μου στα σπλάχνα χαλασμό!
Παιδί Β΄ : Ακούγεται από το κασετόφωνο το τραγούδι «Της λευτεριάς ο λόγος» – από τα «18 λιανοτράγουδα» του Μ. Θεοδωράκη – και το παιδί επαναλαμβάνει ταυτόχρονα τα λόγια του τραγουδιού με φωνή αργή και βροντερή. «Λόγια φτωχά βαφτίζονται στην πίκρα και στο κλάιμα…».
Παιδί Γ΄ : Παντού σε πέλαα και στη στεριά λαλάτε την λευτεριά!
Παιδί Δ΄ : Ακούγεται από το κασετόφωνο το τραγούδι «Εσείς στεριές και θάλασσες» του Δ. Λάγιου – Γ. Νταλάρα. Το τραγούδι είναι με-λοποίηση του ποιήματος «Ο τόπος μου» από τον «Ήλιο τον η-λιάτορα» του Ο. Ελύτη.
Ακούγεται το τραγούδι και ταυτόχρονα το παιδί επαναλαμβάνει με αρχή και βροντερή φωνή τα λόγια.
Τραγούδι : Τσάμικος – Σε μουσική Σ. Ξαρχάκου – Στιχ.: Ν. Γκάτσου
Ποίημα : Επιτύμβιο – Γ. Ρίτσου
Ποίημα : Ύμνος της ειρήνης – Η. Σιμόπουλου
Ποίημα : Το θαλασσί μαντίλι – Ν. Βρεττάκου
Τραγούδι : Ήρθ’ ο καιρός – Μουσ. Σ. Ξαρχάκου – Στιχ. Ν. Γκάτσου
Αφηγητής : Σ’ όλους τους νεκρούς του αγώνα του ‘21, όλων των αγώνων του έθνους, τούτη την υπόσχεση δίνουμε: Πάντα θα αγωνιζόμα-στε για το δίκιο και τη λευτεριά, για την ειρήνη!
Αδέρφια μου, μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κό-σμος μ’ όλα τα όνειρά του. Δώστε τα χέρια αδέρφια μου, αυτό ‘ναι η ειρήνη!
Ζήτω η επανάσταση του 1821
Τιμή και δόξα στον αδούλωτο λαό μας
Ζήτω η Ελλάδα




Αναρτήθηκε στις Θεατρικές παραστάσεις, Παιδαγωγικό υλικό | Ετικέτες: 25η Μαρτίου, σκετς για την 25η Μαρτίου, θεατρικά για την 25η Μαρτίου

« Ανοιξιάτικα πατρόν
Ποιήματα για την 25η Μαρτίου »